نقش خوش‌روئی در تبلیغ دین
در ارتباط بین انسان‌ها قبل از هر سخن و عملی، نحوه گفتار و رفتارشان است که نقش تعیین‌کننده‌ای دارد. خوش‌رویی کلید اصلی برای فتح دل‌ها و برقراری محبت و دوستی است که نمایش و استارت آن با تبسم است.
حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در این رابطه می‌فرمایند: مَن حَسُنَ خُلقُهُ کثُرَ مُحِبّوهُ، و أنِسَتِ النُّفوسُ بهِ؛ آن‌که خوی نیک داشته باشد، دوستانش زیاد شوند و دل‌ها به او انس و الفت گیرند. »[i]
از این‌رو مبلغ دینی قبل از هر کاری باید خوش‌رو و خوش‌خو باشد تا بتواند در دل‌های مردم جا باز کند.
شاید بتوان گفت که اگر کسی برای کمک به مردم، ثروت و امکاناتی ندارد، خوش‌رویی بهترین وسیله پذیرایی و مناسب‌ترین سلاح برای کاستن از دردها و مشکلات مردم باشد.
[i]. غررالحکم: 9131.
