نماز باید همراه با خشوع نمازگزار باشد. همچنان که خداوند می‌فرماید:
«قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ هُمْ فىِ صَلَاتهِمْ خَاشِعُونَ ...»[1] (مؤمنین همان‌ها هستند که در نماز خاشع هستند).
«خشوع» به معنى حالت تواضع و ادب جسمى و روحى است که در برابر شخص بزرگ یا حقیقت مهمى در انسان پیدا مىشود و آثارش در بدن ظاهر مى گردد.[2]
با این تعریفی که برای خشوع ذکر کرده‌اند، معلوم می‌شود که ارتکاب گناه و معصیت، با حالت تواضع و ادب بندگی در برابر پروردگار منافات دارد.
طبیعی است که هرگاه بنده‌ای حداقل روزی پنج نوبت با حالت خشوع در برابر پروردگار بایستد و از هر نوع معصیتی که منافات با این حالت خشوع دارد اجتناب کند، رفته‌رفته این حالت در درون او ملکه می‌شود و وقتی ادب بندگی در او ملکه شد، در سایر اوقات نیز از گناه و منکَر اجتناب خواهد کرد. به همین خاطر است پروردگار متعال در قرآن کریم می‌فرماید:
«وَ أَقِمِ الصَّلاةَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ»[3]
نماز را برپا دار، که نماز انسان را از کارهاى بسیار زشت و کارهاى ناپسند بازمىدارد.
[1] سوره مؤمنون، آیه 1 و 2
[2] تفسیر نمونه، ج14، ص: 194
[3] سوره عنکبوت، آیه 45
