نوروز سال 1399 را در حالی آغاز می‌کنیم که با یک مهمان ناخوانده به نام ویروس منحوس کرونا مواجه هستیم.
جدای از اینکه بعضی‌ها این ویروس را خیلی جدّی نگرفته‌اند و بعضی هم آنقدر آن را خطرناک می‌دانند که به طور کامل خودشان را در خانه‌هایشان قرنطینه کرده‌اند و هیچ جا در نمی‌آیند، یادمان نمی‌آید که تا به حال با چیزی شبیه این مواجه شده باشیم.
در زمان جنگ هم حتی در این وسعت و حجم هم کشور دچار تعطیلی نشده بود در حالی که الآن حتی شاهد تعطیلی اماکن مقدسه پر ازدحام و نماز جمعه‌ها و بسیاری از مساجد و کسب و کارها هستیم.
آنچه که حال و هوای این روزها در دل من ایجاد می‌کند این است که واقعا اوضاع کشورها دچار شرایط ویژه‌ای شده و انگار واقعاً آخر الزمان شده که همه از همدیگر فرار می‌کنند و حتی نزدیکترین اقوام و پدر و مادرها و فرزندان برای دیدار همدیگر نمی‌روند تا مبادا به سلامتی جسم آنها آسیبی برسد و احساس می‌کنند که در این شرایط کاری از دست هیچ‌کس بر نمی‌آید. آری در قیامت هم هیچ‌کس به درد آدمی نمی‌خورد و از یکدیگر فرار می‌کنند که مبادا از گناهان و زشتی‌های درونی دیگران دچار آسیبی شوند.
از خداوند متعال بخواهیم که توفیق بدهد این تهدید را تبدیل به فرصت کنیم و حداقل از این جنبه به موضوع نگاه کنیم که این را فرصتی برای تفکر در اعمال و کردار گذشتۀ خودمان قرار دهیم و برای آیندۀ خودمان تصمیمات بهتر و کامل‌تری بگیریم و اگر در ایام دیگر خیلی وقت نمی‌کردیم که با یگانه معبود هستی بخش خلوت کنیم، این روزها را خداوند ان شاء الله توفیق بدهد که بتوانیم یک جورهایی جبران کنیم و اگر نماز و روزۀ قضایی داریم، به جا بیاوریم و کمی با قرآن و ادعیه امامان معصوم (علیه السلام) بیشتر مأنوس شویم و ایمان داشته باشیم که قطعاً درمان همۀ دردها به ید قدرت الهی از سر ما به دور خواهد رفت.
