سوره ی أنبیاء که بیست و یکمین سوره ی قرآن مجید است نیز در مکّه نازل شده است و ظاهراً این معنی مورد اتّفاق مفسّرین است. در این سوره از توحید و معاد و نبوّت بیشتر سخن به میان آمده است. در آغاز آن از نزدیک شدن روز قیامت و غفلت مردم از آن سخن به میان آمده و سپس گوش زد شده است که مردم در تمام طول تاریخ أنبیاء از شنیدن حقّ سرپیچی کرده اند و به کارهای بیهوده سرگرم شده اند و پیامبر اسلام را ظالمانه مورد اتّهام قرار داده و انسانی مانند خودشان بلکه ساحر و جادوگر و گاهی خیال باف و شاعر دانسته اند و به این بهانه که او نیز انسان است و مانند دیگران می خورد و می آشامد و می میرد، به سخنانش اعتنا نکردند. خداوند متعال به دنبال نقل این جریان برای دلداری پیامبر می فرماید: پیامبرانی که ما پیش از این به سوی مردم فرستادیم نیز انسان هائی بودند که می خوردند و می آشامیدند و تنها به آن ها وحی می شد و سپس می مردند؛ آنگاه به سرکشی و بهانه گیری امّت های گذشته اشاره دارد و پشیمانی آنان را پس از وقت و به هنگام فرارسیدن عذاب الهی غیر سودمند دانسته و به دنبال آن فرموده است: اگر قرار بود سرگرمی را مورد توجّه قرار دهیم از نزد خودمان این کار را می کردیم بلکه تمام هدف ما کوبیدن باطل با حقّ است و سپس تمام آن چه را که در زمین و آسمان است از آنِ خداوند متعال دانسته و فرشتگان آسمان را تسلیم محضِ پروردگارشان دانسته و اشاره کرده است که شبانه روز به تسبیح و تقدیس او اشتغال دارند و هیچ گونه سستی در خود احساس نمی کنند و به دنبال آن به برهان توحید اشاره شده و سپس آمده است که آیا مردم غیر از چنین خدائی را به خدائی می گیرند؟! و خداوند متعال پس از مباحثی از این دست، به سرگذشت هفده تن از پیامبران پیشین اشاره کرده است؛ یعنی از موسی و هارون و ابراهیم و اسحاق و یعقوب و لوط و نوح و ایّوب و داود و سلیمان و اسماعیل و ادریس و ذوالکفل و ذوالنّون و زکریّا و یحیی و عیسی سخن به میان آورده و در پایان فرموده است: این امّت، امّت واحده است و من پروردگار شما، پس مرا عبادت کنید. سپس به پیامبر خود فرموده است: «ما تو را به عنوان رحمتی برای جهانیان فرستاده ایم و به مردم بگو خدایتان یکی است و آیا تسلیم او می شوید؟ و چنان چه روی گردان شوند به آن ها بگو من حقّ مطلب را به همه ی شما اعلام کردم گرچه نمی دانم آنچه خدا به شما وعده داده به همین زودی پیش می آید یا نه.».
شاید نیاز به بحث بیشتر نباشد که چرا نام این سوره، سوره ی انبیاء گذاشته شده است، زیرا وقتی در یک سوره به سرگذشت هفده تن از أنبیاء اشاره می شود و افزون بر آن بطور مفصّل از برخورد مردم با پیامبر خاتم(ص) سخن به میان می آید و أهمّ مطالب آن راجع به پیامبران و ویژگی های آنان است، پیداست که نامی بهتر و مناسب تر از نام أنبیاء را نمی توان روی آن سوره گذاشت و این است که این سوره، سوره ی أنبیاء نام گرفته است و چه نامی نیکو!
