گاهی واژه‌هایی رایج می‌شود ولی در یک معنای ناقص و نارسا مانند واژه‌ی عبادت که در میان مردم به نماز و روزه و امثال این‌ها خلاصه و ترجمه می‌شود؛ ولی زمانی که به خود دین برای فهم درست آن واژه نگاه می‌اندازیم، می‌یابیم که چنین معنایی بسیار نارسا برای آن واژه است و دین این معنا را بدین شکل مد نظر ندارد.
واژه‌ی عبادت در دین، مفهوم گسترده‌ای دارد که همه‌ی رفتارها و کردارهای انسانی را شامل می‌شود؛ حتی فرزند آوری نیز نوعی عبادت شمرده می‌شود بلکه نگاه به فرزندان نیز در منطق دین نوعی عبادت است. گمان نشود که فرزند آوری از دایره‌ی عبادت، بیرون است؛ بلکه فرزند آوری از عبادت‌ها است و حتی نگاه عاشقانه‌ی پدر به فرزند خود، عبادتی دیگر برای اوست.
قال الرضا علیه‌السلام: نظر الوالد الی ولده حُبا له عبادةٌ (١): نگاه محبت‌آمیز پدر [و مادر] به فرزند خود عبادت است.
فرزند آوری و نگاه محبت‌آمیز به او را عبادت بشماریم...
پی‌نوشت:
۱) مستدرک الوسائل، محدث نوری، جلد ۱۵، صفحه‌ی ۱۷۰
