در نهج البلاغه درباره کمک کردن به ایتام و خدمت رسانی به مردم سخنان گهرباری وجود دارد.
حضرت امیر علیه السلام دراین باره فرمودند:
«إِنَّ الْمِسْكِينَ رَسُولُ اللَّهِ، فَمَنْ مَنَعَهُ فَقَدْ مَنَعَ اللَّه، وَمَنْ أَعْطَاهُ فَقَدْ أَعْطَى اللَّهَ»
(مستمند و مسكين فرستاده خداست، كسى كه از كمك كردن به او دريغ داشته باشد از خدا دريغ داشته و آن‌كس كه به او عطا كند به خداوند عطا كرده است).
این سخن زیبای امام این را به ما گوشزد می کند که مستمند و مسکین را ذلیل نشماریم و در رفتار با آنها به نحوی برخورد کنیم که کوچیکترین اهانتی به آنها نشود. چرا که نیازمند فرستاده خداست، کسی که به فرستاده خدا بی احترامی یا اهانت کند در واقع به خدا و پیامبر خدا اهانت کرده است.
قرآن با تعبیر زیباتر اما متفاوت در این زمینه می فرماید:
«مَّنْ ذَا الَّذِي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَيُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافاً كَثِيرَةً»
(كيست كه به خدا قرض الحسنه دهد [و از اموالى كه خدا به او بخشيده، انفاق كند] تا آن را براى او، چندين برابر كند؟)
حتی در بعضی آیات خداوند در برابر این کار از بنده اش تشکر می کند. «وَاللَّهُ شَكُورٌ حَلِيمٌ».
ارزش و اهمیت کمک کردن به نیازمندان تا آنجاست که خود خداوند می فرماید من خودم آنرا با دست قدرت می گیرم پس تا آنجا که می توانیم از کمک کردن به دیگران غافل نشویم.
منبع:
پیام امام، آیت الله مکارم شیرازی، ج ۱۴، ص ۴۹۷ - ۵۰۰
