نیاز به سوی بی‌نیاز - 1
همه انسان‌ها به پرستش نیاز دارند. عبادت کردن جزئی از نیازهای انسان است که حتی در صورت برطرف شدن همه نیازهای جسمی و روحی، مادامی که برطرف نشود انسان روی آرامش نخواهد دید. به قول شهید مطهری، اگر انسان بخواهد در تمام عمر به عبادت بپردازد و حاجت‌های دیگر خود را بر نیاورد، همان حاجت‌ها او را ناراحت می‌كند. عكس مطلب هم این است كه اگر انسان همیشه دنبال مادیات برود و وقتی برای معنویات نگذارد، باز همیشه روح و روان او ناراحت است. بنابراین عبادت، نیازی اساسی برای انسان است که جز با پرستش خداوند محقق نمی‌شود.
به عبارت دیگر، آرامش گمشده انسان امروز است که نتوانسته آن را با فناوری به دست بیاورد. انبوه آسمان‌خراش‌های رنگارنگ، فناورهای ارتباطی، سرعت در جابجایی، رفاه گسترده و در یک کلام آسایشی که برای بشر فراهم آمده اگر چه بسیاری از ناراحتی‌های گذشته او را برطرف کرده اما نتوانسته آرامش را برایش به ارمغان بیاورد. در این وضعیت، آن چه می‌تواند انسان را به رهایی برساند و آرامش گمشده را به او بازگرداند و او را بر سر سفره راحتی روان بنشاند عبادت خدای بی‌همتاست. او که بی‌نیاز است و دست نیاز همه نیازمندان به سوی او دراز می‌شود.
اساسا ما انسان‌ها در رهایی و تنهایی به سر می‌بریم. مشکلات و گرفتاری‌ها از یکسو و ضعف و ناتوانی‌مان از سوی دیگر ما را در این جهان تنها و بی‌پناه کرده است. یگانه چیزی که می‌توانیم به آن دست یازیم تا گره از کارمان بگشاید و آرامش از دست رفته را به دامن حیات‌مان برگرداند گفتگو با معبود است. این گفتگو در سنت اسلامی، در قالب «نماز» تجلی می‌یابد.
لینک همین مطلب: «https://www.cloob.com/u/ensan73/129593764»
