در دین همانطور که نیک‌بختی اخروی مد نظر، تبیین و برای آن برنامه‌ریزی شده است، سعادت دنیوی نیز مورد اهتمام دین بوده است و همانطور که آن را تبیین کرده است، راه رسیدن به آن را نیز مطرح نموده است.
سعادت در بیان دین دو شاخه می‌شود؛ سعادت دنیوی و سعادت اخروی؛ ولی هیچ کدام جدای از دیگری نیستند بلکه در امتداد دیگرند و هر دو تحت عنوان خوشبختی و سعادت در دین مطرح می‌شوند؛ ولی باید دانست که در منطق دین هیچ تلازمی بین سعادت در دنیا و سعادت در آخرت نیست، هر چند که دین داشتن پاره‌ای از امور را دنیا سعادت می‌نامد ولی سعادت اخروی را معمولا متوقف بر سعادت دنیوی نمی‌شمارد؛ بدین معنا که چنین نیست که هر کس در دنیا سعادتمند باشد پس در آخرت هم چنین خواهد بود.
دین از سعادتمندی دنیوی انسان را در چند چیز می‌شمارد که پاره‌ای از آن‌ها در حدیث زیر بیان شده است:
قال رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم: مِن سعادة المرء المسلم الزوجةُ الصالحة و المسکن الواسع و المرکب البهى و الولد الصالح (١): از سعادت مرد این است که زن درستکار و صالح و خانه‌ای بزرگ و وسیله‌ای راحت برای سوار شدن و فرزند صالح داشته باشد.
باید دانست که فرزند آوری و داشتن فرزند صالح و درستگار از نیک‌بختی مرد در این دنیا است.
پی‌نوشت:
۱) بحارالأنوار، علامه مجلسی، جلد ۷۳، صفحه ۱۵۵، حدیث ۳۵
