مسئولیت کسی که از انواع نعمت‌های الهی برخوردار است با کسی که در محرومیت به سر می‌برد برابر نیست.
حسابرسی به اعمال کسی که از طرق متعدد هدایتی بهره‌مند است با کسی که باوجود دسترسی محدود به راه‌های هدایت، ایمان خود را حفظ کرده است، برابر نخواهد بود.
و درنهایت، مجازات کسی که باوجود مشاهدۀ انواع نشانه‌های الهی ایمان نمی‌آورد، با دیگران مساوی نخواهد بود؛
همان‌طور که حضرت عیسی علیه‌السلام وقتی با درخواست مائدۀ آسمانی از سوی حواریون برای اطمینان قلبی و ایمان بیشتر مواجه شد، کلام پروردگار را این‌چنین برای آنان بازگو کرد که:
«قالَ اللَّهُ إِنِّی مُنَزِّلُها عَلَیْکُمْ فَمَنْ یَکْفُرْ بَعْدُ مِنْکُمْ فَإِنِّی أُعَذِّبُهُ عَذاباً لا أُعَذِّبُهُ أَحَداً مِنَ الْعالَمینَ»
خداوند (دعاى او را مستجاب کرد و) فرمود: «من آن را بر شما نازل مىکنم؛ ولى هر کس از شما بعدازآن کافر گردد (و راه انکار پوید)، او را مجازاتى مىکنم که احدى از جهانیان را چنان مجازات نکرده باشم»!
(سوره مائده، آیه 115)
