همجنسگرایی و بهایی
دو پدیده بارز در زمان پهلوی، همجنسگرایی و بهایی گری است. سران مملکتی باید جلوی فساد را بگیرند، نه اینکه به دامن بزنند. کشوری که مردمی هوس باز و بی دین پیدا کند، فتح آن کار آسانی است. این مسئله چیزی بود که مراجع و مردم از آن با خبر شده بودند، و هر طور که می شد باید جلوی این مسئله می ایستادند. افراد در صدر قدرت مبتلا به همجنسگرایی بودند و این کار را انجام می دادند. افرادی همچون شخص شاه و هویدا. هویدا را شخصی مخنث می دانستند، یعنی بین حالات زنانگی و مردانگی سردرگم بود.[1]
[1] دخترم فرح، ص296و306
