"همدم"
ورشکسته شده بود دیگر حتی توان اجاره‌ی یک مغازه‌ی زیر پله‌ای را هم نداشت.
از همسرش خواست تا زیر پله‌‌ی خانه‌ی نقلی‌شان را که در انتهای آشپزخانه بود خالی کند تا تنها سرمایه‌ی باقی‌مانده‌اش که یک دستگاه کوچک کفش‌دوزی و یکسری خرت و پرت‌های کفاشی بود را آنجا بگذارد تا کِر و کِری بکند.
مهری خانم همسرش به محض شنیدن این پیشنهاد لُپ‌هایش را پر از باد کرد و با اخم گفت:«یعنی می‌خوای بیای وَرِ دلِ من، من خودم توی این آشپزخونه جای وول خوردن ندارم این زیرپله یه راه نفس‌کشی بود برام، اینم نتونستی به ما ببینی. من این قابلمه‌ها، ماهی‌تابه و دیگ بزرگَ رو کدوم قبرستونی ببرم؟
حالا می‌فهمم چرا آقام با این وصلت مخالف بود خدابیامرز همش می‌گفت: «من می‌خوام دومادم کارمند باشه تا خاطرم جمع باشه که همیشه یه آب باریکه داره و نه از این ور غش کنه و نه از اون‌ور.»
نور به قبر آقام بباره، من که از اون وقتی که شوهرمون کارخونه و خدم و حَشَم داشت با همین یه جفت النگوئی بودم که خان داداشم سر سفره‌ی عقد دستم کرد، حالام که به پیسی خوردی بازم دارائیم همینه.
من که نه از پول داشتنت سر در آوردم نه از نداریت، فقط همیشه همه حسرتمو خوردند که زن کارخونه دارم.
مادرت سر از خاک در بیاره کِ همش سرکوفتم می‌زد که ما کارخونه‌داریم اما اقبال‌مونه که با گدا گوداها وصلت کنیم.»
- محدثه:« مامان چرا ناحق میگی، یادت نیس سرویس طلات رو دادی به دائی محمد تا قرضشو بده. با سینه‌ریزت هم که مامان جونو فرستادی کربلا. بابا بنده خدا دعوات که نکرد هیچی، تازه گفت:خوب کاری کردی.»
آقا بهرام که پوست‌انداخته بود و دیگر جگرش از نیش و کنایه‌های مهری خانم مثل کندوی زنبور شده بود، با حسرت به قابِ عکس حرم بقیع نگاه کرد و گفت عاشقی تاوان دارد و زیرِ لب زمزمه کرد.
همسرت جعده تباری‌ست، بمیرم مظلوم!
مَحرم راز دلت کیست!؟ بمیرم مظلوم!
