«قال علی بن الحسین (علیه السلام): «لو مات ما بین المشرق و المغرب لما استوحشت، بعد أن یکون القرآن معی»(البرهان،ج1،ص116)؛
زمانی که قلب انسان به غنا برسد و از تعلقات مادی فاصله گیرد،علاوه بر از بین رفتن خوف و حزن در وجود انسان،ترس از تنهایی نیز از وجود او زائل خواهد شد.چراکه اضطراب و ترس از تنهایی به سبب وجود احساس نیاز درونی و آرامش نداشتن به داشته های خود است،مسلم است چنین انسانی کسی است که به عالم مادیت خود گرفته و مادیت تا زمانی انقضاء داشته و زوال پذیر و موقت است.اما قلبی که وارد محیط قرآن کریم می شود،هربار پس از دیگری به توسعه وجودی می رسد و این وسعت ظرفیت درونی و ورود بیشتر به عوالم نورانیت،او را بیش از پیش به خود گمشده انسانی یعنی روح او نزدیکتر می کند و طبیعی است کسی که به حقیقت خود برسد،با آن چنان به آرامش می رسد و لذت همراهی با آن را درک می کند که بی نیاز از همه عالم بیرون می شود،از همین جهت امام بیان می دارند اگر همه اهل مغرب و مشرق بمیرند تا زمانی که حقیقت قرآن کریم به همراه من است،به وحشت نمی افتم.
