کسانی که به کسوت علما و مبلغین دینی وارد شده‌اند، نباید نیات خود را به اغراض دنیایی آلوده سازند؛ چراکه علوم دینی، کاربرد و هدف اصلیشان اصلاح آخرت است و صلاح آخرت جز به خلوص نیت محقق نمیشود.
از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است که فرمود:
«مَنْ أَرَادَ اَلْحَدِیثَ لِمَنْفَعَةِ اَلدُّنْیا لَمْ یکنْ لَهُ فِی اَلْآخِرَةِ نَصِیبٌ وَ مَنْ مراد بِهِ خَیرَ اَلْآخِرَةِ أَعْطَاهُ اَللَّهُ خَیرَ اَلدُّنْیا وَ اَلْآخِرَةِ؛ کسی که اراده‌اش از آموزش حدیث سود بردن در دنیا باشد، در آخرت بهرهای ندارد و کسی که از حدیث
خیر آخرت را بخواهد خداوند خیر دنیا و آخرت را به او عطا خواهد کرد.»[1]
ازاین‌رو مبلغ دینی باید بداند که نیتش را فقط برای خدا و به دست آوردن آخرت خالص کند و اگر چنین کرد خداوند خیر دنیا و آخرت را به وی عطا خواهد کرد، ولی اگر هدفش فقط دنیا باشد از نعمات ابدی آخرت محروم خواهد شد
چراکه دنیا و آخرت در دست خداست و اوست که در دنیا و آخرت به بندگانش روزی می‌دهد «وَمَن یرِدْ ثَوَابَ الدُّنْیا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَن یرِدْ ثَوَابَ الآخِرَةِ نُؤْتِهِ؛ و هر که پاداش این دنیا را بخواهد به او از آن می‌دهیم و هر که پاداش آن
سرای را بخواهد از آن به او می‌دهیم.»[2]
پس باید، فکر و ذکر و خورد و کار و خواب و تعلیم و تعلم و... همه و همه فقط برای خدا باشد و عاجزانه از خداوند درخواست کرد که خیر دنیا و آخرت را عنایت فرماید: «رَبَّنَا آتِنَا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَفِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ»[3]
[1]. اصول کافی، ج ۱، ف ص 46، کتاب فضل العلم، باب المستأکل بعلمه و المباهی به.
[2]. آل عمران/ 145.
[3]. بقره/ 201.
