با دوست عدالت ورزیدن هنر چندانی نیست البته هستند آدم‌های بی‌هنری که حتی به دوستان خود هم رحم نمی‌کنند و حقوق آنها را پایمال می‌کنند! این انسان‌ها از سخن بیرون هستند و از حداقل عدالت ورزی محروم مانده‌اند اما آنان که این حداقل را دارند باید به دنبال کسب بیش از این باشند یعنی «عدالت ورزی در حق دشمن»؛ مثلاً اینکه بدی دوستمان را فاش نمی‌کنیم هنری نیست، هنر این است که بی‌جهت بدی دشمن خود را نیز بازگو نکنیم و آبروی او را حفظ کنیم و دشمنی او با شخص خود را مجوزی برای ریختن آبروی او محسوب نکنیم اینجاست که هنر انسان دیده می‌شود و اگر انسان واقعاً انسان باشد حتی برای حقوق دشمن خود هم احترام قائل است.[1]
[1] «لا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلى أَلاَّ تَعْدِلُوا اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوى؛ دشمنی با عده ای باعث نشود که در حق آنها عدالت نورزید! عدالت پیشه کنید که به تقوی نزدیک‌تر است» سوره مائده: آیه8.
