در خانواده اسلامی و شیعی، پدر و مادر باید اولین و بهترین دوستانِ فرزندان خود باشند، چرا که اگر تأثیر دوستان بیرون از خانه، بیشتر از داخل آن باشد، کنترل این فرزند عملا از دست رفته است، و باید به دنبال دوای اضطراریه این معزل باشیم، لکن برای جلو گیری از این وضعیت وخیم، بهترین و تأثیر گذار ترین دوستانِ فرزندانتان باشید.
امام زين العابدين (علیه السلام) از «دوستان صالح» به عنوان یکی از عوامل سعادت انسان نام می برد،
این گونه است که والدینِ زیرک برای سعادت و کمال و تربیت صحیح فرزندشان، از کوچک ترین تلاشی فروگذار نمی کنند و عامل سعادتی می شوند برای نور چشمانشان.[1]
[1] الگوى اسلامى شادكامى با رويكرد روان شناسى مثبت گرا، ص: 274