یکی از آداب پسندیده ای که در شریعت دین مبین اسلام ودر سنّت نبوی به چشم
میخورد مسأله وداع است ، بر خلاف بعضی از بدعت های رایج در بین مردم ما که
گاهی فکر میکنند اگر به زیارت اعتاب مقدّسه مشرف شدند هنگام مراجعت به اوطان
خویش نباید خداحافظی (وداع) نمود .این طرز فکر دقیقاً مقابل این سنّت حسنه است ،
چراکه معنای واقعی این وداع ها یعنی برگشت دوباره به این فضیلت ها واماکن
مقدّسه .
یکی از این وداع های مأثور ، دعای وداع ماه مبارک رمضان است که به نقل از سیّد بن
طاووس که روایت کرده از امام صادق علیه السلام که فرمودند : هر کس در شب آخر
ماه رمضان وداع کند آن ماه را وبگوید : اللهمّ لا تجعله آخر العهد من صیامی لشهر
رمضان و أعوز بک أن یطلع فجر هذه الیلة إلّا وقد غفرت لی .
ترجمه - خدایا قرار نده آنرا آخر بارآشنائی ما از روزه گرفتنم برای ماه رمضان وپناه
میآورم به تو که صبح امشب بدمد مگراینکه آمرزیده باشی مرا.
بیامرزد حق تعالی او را پیش از آنکه صبح کند وروزی فرماید اورا توبه و إنابه .
همانطور که در أوّل بحث عنوان شد از معنای این دعای وداع وحتی تمام دعاهای وداع
این معنی فهمیده میشود که آرزوی دعاکننده ، استمرار آن عمل را از خداوند طلب میکند .
