پیامبر مهربانی (ص) در سطر سطر «خطبه غدیر» ولایت علی (ع) را تشریح می نماید و معنای صحیح آن را ـ که همان سرپرستی و صاحب اختیاری امت است ـ فریاد می کند. بیان فضائل اختصاصی امام علی و برتری دادن او بر هر کس دیگر و تصریحات مکرر آن حضرت بر اینکه مخالفت با او بر هیچ مسلمانی جایز نیست و ... به روشنی ثابت می کند که اجتماع پرشکوه غدیر هیچ انگیزه ای جز «معرفی جانشین پیامبر اکرم (ص)» نداشته است.
اوج این صراحت آن جائی است که حضرت از جماعت اعتراف می گیرد: «آیا من مولا و سرپرست شما نیستم؟» در این هنگام همه به یاد آیه ای از قرآن می افتند، آیه ای که پیامبر را بر جان مومنین ترجیح می دهد و اراده او را بر اراده همه آنها مقدم می داند و سرپرستی و صاحب اختیاری حضرتش را با روشن ترین بیان به رخ همگان می کشد. در این هنگام همه با صدای بلند اعتراف به سرپرستی پیامبر می کنند و به محض اعتراف، حضرت با صدای رسا و بلند می فرماید: «هر کس من سرپرست و مولای او هستم، علی (ع) سرپرست و مولای اوست» آری حضرت به روشنی فریاد می کند که جنس ولایت علی (ع) جنس همان ولایتی است که خدا برای من ثابت کرده است و همانطور که اراده من بر اراده همه شما مقدم است، زین پس اراده علی (ع) نیز بر خواست همه شما مقدم خواهد بود اما با این همه بسیاری این ولایت را به معنای رقیق «محبت و دوستداری» تقلیل می دهند.
قرب الاسناد، ص 431.
احزاب: 6.
برای دریافت معنای این آیه ر.ک: تفسیر نمونه ذیل آیه 6 سوره احزاب.
امالی طوسی، ص 558.
