قرآن، با یک جمله کوتاه و پر مغز ، مطمئنترین و نزدیکترین راه را نشان داده و مى گوید:
الا بذکر الله تطمئن القلوب
بدانید که یاد خدا آرام بخش دلها است!
ایمان به خدا و توجه به آزادگى مۆمن که همیشه با زهد و پارسائى سازنده و عدم اسارت در چنگال زرق و برق زندگى مادى همراه است
به همه اضطرابها پایان مى دهد، هنگامى که روح انسان علی وار آنگونه وسعت یابد که بگوید:
دنیاکم عندى لاهون من ورقة فى فم جرادة تقضمها
دنیاى شما در نظر من بى ارزشتر از برگ درختى است که در دهان ملخى باشد که آن را مى جود
(نهج البلاغه/خطبه ۲۲۴)
هر وقت كه دل آدمی به یاد خدا بیفتد اولین اثری كه از خود نشان می‌دهد این است كه ملتفت مقصودها و تقصیرها و گناهان خود گشته
آن چنان متأثر شود كه عكس العملش در جوارح لرزه اندام باشد دومین اثرش این است كه متوجه پروردگارش می‌شود كه هدف نهائی فطرت اوست و در نتیجه خاطرش سكونت یافته و به یاد او دلش آرامش می‌یابد
( المیزان، ج ۱۱، ص ۵۴۳، ۵۴۵)
