گاهى انسان براى بیان اهمیت و عزیز بودن کسى او را به اعضاى مهم جسمى خود تشبیه مى‌کند تا اهمیت آن تبیین شود؛ و البته می‌توان گفت که چنین تشبیهی در پاره‌ای از زمان‌ها برای بیان این است که آن شیء باید وجود داشته باشد؛ که در این صورت بیان ضرورت وجود آن شىء را بیان مى‌کند.
قال الإمام علی علیه‌السلام: أولادُنا أکبادُنا (۱): فرزندان ما، جگر گوشه‌های ما هستند.
این‌که فرزند انسان جگرگوشه‌ی انسان است، روشن است؛ و شاید امام علیه‌السلام قصد بیان عزیز بودن فرزندان نزد پدران و مادران هستند و قصد تأکید این مسئله‌ی مشهور نزد مردم هستند و یا ممکن است برای پاسخ به سؤالى که در نتیجه‌ی سخنی پدید آمده است، آن را مطرح کرده‌اند.
این حدیث اما احتمالى دیگر دارد که هر چند ممکن است دور از ذهن باشد ولى مورد قبول است که به بیان زیر است:
از آن جا که عضو نام برده شده در حدیث، فعالیتی مهم و نقشی محوری در جسم انسان ایفا مى‌کند و بدون آن زندگی انسانی با مشکل رو به رو می‌شود٬ تشبیه فرزندان به این عضو به جهت تأکید و تشویق به فرزند آوری است؛ چرا که بدون آن‌ها زندگی با سختی و مشکل مواجه خواهد شد.
پی‌نوشت:
۱) مستدرک الوسائل، میرزا حسین نوری، جلد ۱۵، صفحه ۲۱۵
