انسان باید پناهگاه و تکیه‌گاهی برای خود پیدا کند. پناهگاهی که محکم باشد و باعث حفظ انسان از هلاکت باشد.
در یک حدیث قدسی که از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نقل شده است، خداوند عزوجل این پناهگاه مطمئن را این‌چنین معرفی می‌کند:
«لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ حِصْنِی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِی أَمِنَ مِنْ عَذَابِی»[1]
لا اله الا اللَّه (کلمۀ توحید- یکی دانستن خدا)، حصار من است. پس هر کس که در حصار من داخل شود از عذاب من در امان خواهد بود.
انسان مُوَحِّد با یکی دانستن خداوند و نفی شریک از او، در این حصن حصین الهی داخل می‌شود.
ولی انسان کافر و مشرک، پناهگاهی سست و تکیه‌گاهی نامطمئن را برای خود برمی‌گزینند؛ پناهگاهی که دخول در آن سرنوشتی جز هلاکت ندارد:
«مَثَلُ الَّذینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ أَوْلِیاءَ کَمَثَلِ الْعَنْکَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَیْتاً وَ إِنَّ أَوْهَنَ الْبُیُوتِ لَبَیْتُ الْعَنْکَبُوتِ »[2]
مثَل کسانى که غیر از خدا را اولیاى خود برگزیدند، مثَل عنکبوت است که خانه اى براى خود انتخاب کرده؛ درحالی‌که سستترین خانه هاى خانه عنکبوت است.
[1] صحیفة الإمام الرضا علیه‌السلام؛ ص 40
[2] سوره عنکبوت، آیه 41
