یکی از اقوامی که در قرآن کریم صحبت از آنها شده است، قوم سبأ می باشد. این قوم در جنوب عربستان زندگی می کردند و به خاطر موقعیّت خوب جغرافیایی که داشتند دارای حکومت عالی و تمدّنی درخشان بودند. اغلب مردم آنها آفتاب پرست بودند و پرستیدن ماه و گوزن و گوساله نيز در آن سرزمين رواج داشته است که در زمان حضرت سلیمان علیه السلام و در زمان حکومت بلقیس مردم این سرزمین خداپرست شده اند. سرزمین سبأ به خاطر نزدیکی به دریا و چشمه های فراوان به سرزمینی پر رونق و حاصل خیز تبدیل شده بود و به همین خاطر باغ های پرمیوه و زراعت پر برکتی داشتند. زيادي نعمت، آميخته با امنيت، محيطي بسيار مرفه براي زندگي آنها آماده فراهم کرده بود ولی آنها قدر این نعمت ها را ندانستند و خدا را فراموش کردند تا اينكه موشهاي صحرايي دور از چشم مردم تمام باغها و كشتزارهاي آنها را ويران نمود و آن سرزمين آباد را به صحرائي خشک مبدل ساختند و از آن همه باغهاي خرم و درختان بارور، تنها چند درخت تلخ «اراك» و «شور گز» و اندكي درختان «سدر» به جاي ماند، مرغان غزل خوان از آنجا كوچ كردند و بوم‌ها و زاغان جاي آنها را گرفتند.
نتيجه اينكه نخستین پيامبر آنها حضرت سليمان بود كه به دست ايشان خداپرست شدند و با توجه به بعضي نقلها، قوم سبأ داراي دوازده شهر بودند، كه در هر شهري پيامبري به ارشادشان مشغول بود، مي‌توان گفت كه قوم سبأ، داراي پيامبران متعددي بوده است كه نام آنها در تاريخ به غير از حضرت سليمان معلوم نيست.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پاورقی:
1. نيشابوري، ابو اسحاق، قصص الانبياء، چاپ سوم، تهران، شركت انتشارات علمي و فرهنگي، 1382 ش، ص 359.
