سلام شب بخیر:
رسول گرامی اسلام حضرت محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) روزی شخصی را سراغ معاویه فرستاد. فرستاده پیامبر نزد معاویه رفت و از او خواست تا جهت نوشتن نامه ای خدمت پیامبر بیاید به او گفتند معاویه مشغول خوردن است (یعنی الان نمی تواند بیاید) آن شخص نزد پیامبر برگشته و ماجرا را خدمت آن حضرت عرض کرد پیامبر سه بار سراغ معاویه فرستادند و هنگامی که هر سه بار با همین پاسخ مواجه شدند، معاویه را نفرین کرده و فرمودند: «لا اشبع الله بطنه» خدا شکم معاویه را سیر نکند(1).
در روایات است که معاویه پس از آن سیر نشد(2).
در حالی که ابن کثیر این حدیث را جزء فضایل معاویه نوشته است و می گوید: «معاویه در شام امیر شد در حالی که در روز هفت مرتبه غذا می خورد و برایش کاسه ای بزرگ که در آن گوشت فراوان و پیاز بود آورده می شد و از آن می خورد و شیرینی و میوه به مقدار فراوان می خورد و می گفت: سوگند به خدا سیر نمی شوم ؛ تنها خسته می شوم» .
و این نعمت و معده ای است که همه ی پادشاهان دنیا راغب آن هستند.
اما آنچه از لا به لای روایات بدست می آید این است که این مورد؛ مورد عذاب است نه رحمت و سخن پیامبر نفرین است نه دعا چون در روایت داریم که انسان ظرفی را پر نمی کند که بدتر از شکمش باشد.
همچنین ابوذرغفاری براین مرد طعنه می زد و می گفت :«لعنک رسول الله و دعا علیک مرات ان لا تشبع» (3) رسول خدا تو را لعن کرد و چند بار تو را نفرین نمود که سیر نشوی.
و این عیب و نقص به عنوان ضرب المثل در میان عرب در آمد: «من رفیقی دارم که شکمش مثل دوزخ است گویا در روده اش معاویه است».
1- مسند احمد 1:551، شماره 3049
2- صحیح مسلم 8: 27، کتاب البرّ والصلة والآداب؛ تاریخ ابن کثیر 8: 119حوادث سال 60هجری.
3- شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید 8: 255؛ خطبه 130.
