گاهی انسان معنی و مفهوم احادیثی را که می خواند، در نمی یابد تا اینکه در گذر زمان برایش حل می شود. یک حدیثی هست که تفکر ساعتی (یک برهه از زمان) را برابر با عبادت هفتاد سال می داند[1] برای بنده این حدیث جا نیفتاده بود تا اینکه یک بار که در مسجد بودم و قضیه جناب حر در کربلا را از خطیب می شنیدم، خطیب به همین حدیث اشاره کرد و برای من و امثال من روشن کرد که واقعا گاهی تفکر و تامل در عاقبت کار، انسان را نجات می دهد. همانگونه که جناب حر با تفکر ناب خود، خود را نجات داد.
تفکر و تامل جناب حر در روز عاشورا به اوج رسید هنگامی که نزد عمر سعد آمد و گفت آیا قصد جنگ داری؟ و چون از آن ملعون شنید که جنگی را می خواهد شروع کند که کمترین آن جدا شدن سرها از بدن ها باشد، راه خود را ازآنها جدا کرد و به فکر فرو رفت که چکار کند؛ هنگامی که بعضی از افراد متوجه دو دلی او شدند در پاسخ انها گفت: «و الله إني أخير نفسي بين الجنة و النار فو الله لا أختار على الجنة شيئا و لو قطعت و أحرقت ثم ضرب فرسه قاصدا إلى الحسين (علیه السلام)؛ والله خود را بین بهشت و جهنم مخیر می دانم ولی من چیزی را بر بهشت ترجیح نمی دهم اگر چه بدنم پاره پاره شود و سوزانده شوم؛ سپس بر اسب خود نهیب زد و به سوی سالار شهیدان حرکت کرد.»[2] خوشا به حال حر.
حر! خوشا به حالت که با تفکر وتامل، سعادت دنیا و آخرت را برای خود خریدی. خدا کند که ما نیز اهل تفکر و تامل باشیم تا در این دوره ی سخت آخر الزمان به بیراهه نرویم و خوب و بد را با هم مخلوط کنیم. .
پی نوشت
1ــ مصباح الشريعة ، ترجمه مصطفوى ، ص423
2 ــاللهوف على قتلى الطفوف ، ترجمه فهرى ، ص103
