در مدینه همه می دانستند علی با قتل عثمان مخالف است. او منتقد عثمان بود و اگر تخلف یا اهمالی می دید از امر و نهی خلیفه نسبت به معروف و منکر ابایی نداشت؛ اما با قتل عثمان مخالف بود و در آن چند روز محاصره خانه عثمان، معروف است که فرزندش را فرستاد تا آب و غذایی به محصورین برساند.
این را مردم مدینه می دانستند، آنقدر که علی علیه السلام از مدعیان می خواست هر یک از مردم مدینه را که می شناسند قاضی این دعوا قرار بدهند. (نامه 54 نهج البلاغه)
طلحه و زبیر از نخستین بیعت کنندگان با مولا بودند؛ اما چون سهم بیشتری از بیت المال نصیبشان نشد بر او شوریدند. آنها که نمی توانستند موضوع اصلی دعوا را با مردم در میان بگذارند، به دروغ مدعی شدند که درصدد پس گرفتن تقاص خون عثمان از علی هستند!
معاویه نیز برای صفین بر همین طبل دروغ و اتهام کوبید. نامه های امیرالمومنین به معاویه مملو از تکذیب شایعات و تقابل با جنگ روانی ساکنان کاخ سبز دمشق است.
با این حال اما هم جمل شکل گرفت و هم صفین که مادر نهروان بود و بستر شهادت مولا در محراب مسجد کوفه را فراهم آورد.
یک نفر نپرسید که اگر طلحه و زبیر می دانستند علی در قتل عثمان نقش دارد چرا از او برای تصدی زعامت مسلمین دعوت نموده و دست بیعت دادند؟ چرا معاویه که حالا علم خونخواهی عثمان را برافراشته همان وقت که عثمان برای مهار مخالفان از او یاری خواست به کمک وی نشتافت و قدمی برای نجاتش برنداشت؟
این جنگ روانی تا عاشورای اباعبدالله نیز ادامه داشت و یزیدیان با این ادعا که محرومیت اصحاب و خاندان حسین از دسترسی به آب، تقاص حصر خانه عثمان است! جوّ روانی و مدیریت ذهنی لشکریان کوفه را در قبال رفتار غیرانسانی خود به دست گرفتند.
یک خبر دروغ و تکرار مستمر آن از طریق رسانه های وقت مثل منبر و نامه و ... آن قدر قدرت داشت که بتواند ولی خدا را هم به غربت و مظلومیت بکشاند و حق را در نزد مسلمین وارونه جلوه دهد.
رسانه را باید جدی گرفت و از آن برای خنثی سازی نقشه دشمن بهره جست. کاش مردم مدینه، حقایق را در ذهن و قلب خویش نگاه نداشته و در انتشار آن تعلل نمی ورزیدند تا فضای روانی جامعه دست بدخواهان و زیاده طلبان اداره نشود.
فعالیت رسانه ای در جبهه حق، یک جهاد واقعی و تاریخ ساز است.
