علقه و علاقه از مهمترین عناصری است که باید در هر خانواده ی مسلمان وجود داشته باشد، به شکلی که از دیدار یک دیگر خوشنود شوند و در تک تک لحظات زندگی خوشی و تلخی را کنار هم تجربه کنند و پیوسته در کنار هم باقی بمانند، چنین محیط گرم و امنی را کسی جز زن و مرد نمیتوانند بیافرینند، باید چنان همدل و یکرنگ رفتار کنند که گویی یک روح در دو کالبد مادی اند.
در شریعت مقدس ما، این پیوند بین اعضا، به قدری مفروغ عنه و واضح قلمداد شده که: وقتی میخواهند خوشحالی گروهی را تصویر کنند، چنین مثال میزنند که (انگار اعضای خانواده پس از مدتی یکدیگر را ملاقات میکنند) برای مثال در روایت پیش رو، لذتِ پذیرایی از فرد بهشتی، اینگونه نمایش داده میشود: هيچ كس وضويى كامل و نيكو نمىگيرد و سپس براى نماز به مسجد نمىآيد، مگر اينكه خداوند با لطف و خوشى از او استقبال مىكند؛ همچون خوشحالى خانواده شخص غائب هنگام ورودش.[1]
[1] الصلاة في الكتاب و السنة ص46
