از گذشته های دور مردم بسیار به آتش نیاز داشتند و چون برای روشنایی از آن استفاده می کردند نیاز به آن بیشتر احساس می شد.
اما به دلیل دشواری روشن نگه داشتن شعله مجبور بودند جایی را درست کنند که شعله ای در آنجا روشن باشد که دیگران بتوانند از آن استفاده کنند.
به همین علت به منظور روشن نگه داشتن آتش و تشویق مردم به حفظ آن ثواب هایی برای آن قرار دادند چنین پاداش هایی در آن دوران کاملا منطقی و معقول به نظر می رسید.
بعید نیست خود زرتشت هم به روشن نگه داشتن آتش در جایی سفارش می کرده، اما این نه برای قداست آتش بود؛ هر چند به مرور این امر در میان زرتشتی ها قداست یافت.
منبع: راه راستی، سید حسن فاطمی، ص 72