عازم شهر مقدس قم بودم و طبق معمول با اتوبوس میخواستم سفر کنم. اتوبوس خلوت بود و کنار صندلی من یک زوج جوان نشسته بودن،از صحبتشون فهمیدم دارن دعا میکنن. برای اینکه خدا چنان کن تا پولی برای ما بیاد، راحت بشیم.
نگاهی ب من انداخت، دید حواسم هست، گفت:برای ما دعا کن پول دار بشیم. لبخندی زدم.....
بی مقدمه گفتم؛ دعا و نیایش قبل از اینکه ابزار زندگی باشه ابزار بندگیه.
گفت:یعنی چی؟
گفتم؛ پیش از آنکه خواهش تن را ادا کند، حاجت دل را روا میکنه..
سرشو تکون داد..
گفت:اصلا برای چی دعا میکنیم؟خاصیت دعا چیه؟
گفتم.؛دعا فقط صحنه خواندن خدا نیست، بلکه عرصه شناختن او هم هست؛ دعا سبب میشه تا ایمان ما قوی تر بشه، و روح ما هم پالایش بشه.
تاثیری ک دعا در نفس آدمی ایجاد می‌کند هیچ کاری این تاثیر رو نداره.
اصلا دعا کردن وجود و شخصیت تازه ای به آدم میده.
گفت:داداش اصلا برای چی خودمونو پیش خدا کوچک کنیم؟
گفتم اشتباه فکر میکنی، چون کسی ک خودش گفته بیا منو صدا بزن و از من در خواست کن نمیخواد1* آبروی تو رو ببره بلکه میخواد غرورت پیش دیگران نشکنه. اگر کسی نزد خداوند احساس عجز بکنه و کوچک بودن ذاتی خودش رو اقرار بکنه همین سبب بزرگی و سر افرازی او میشه.
سعدی خیلی زیبا بیان میکنه:
در همه چشمی عزیز و نزد تو خواریم .
در همه عالم بلند و پیش تو پستیم.
ای بت صاحب دلان مشاهده بنمای.
تا تو ببینیم و خویشتن نپرستیم.
پی نوشت
1*وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُم.غافر60
و خدای شما فرمود که مرا با (خلوص دل) بخوانید تا دعای شما مستجاب کنم
