همه می‌دانیم سبک زندگی دینی مشخصات و شرایطی دارد. اما بهترین منبع برای یافتن این سبک زندگی چیست؟
منبعی که مطمئن و نسخه‌ای کامل به‌حساب بیاید، کدام است؟ بیماری‌های ما را شفا دهد و به هدایت ما بپردازد، هدایتی راهگشا و دقیق. به‌دور از بی‌راهه‌هایی که جز تباهی به بار نمی‌آورد.
اگر کمی با مکث جواب دادیم یا اصلاً به یاد نیاوردیم، عجیب نیست! این از غریبی قرآن است. غربت قدیمی که پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله هم از آن گلایه کرده است. «وَقَالَ الرَّسُولُ یَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هَذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا[۱] ; و پیامبر گفت پروردگارا ! قوم من این قرآن را رها کردند.»
قرآن را رها کرده ایم و اصلا احتمال نمی‌دهیم ناسامانی‌های ما اثر این دوری از قرآن باشد.
بله قرآن بهترین منبع برای فهم سبک زندگی دینی است. قرآنی که خدا اینگونه آن را معرفی می‌کند:«یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْکُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ وَشِفَاء لِّمَا فِی الصُّدُورِ وَهُدًی وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ [۲]; ای مردم به یقین برای شما از جانب پروردگارتان اندرزی و درمانی برای آنچه در سینه‌هاست و رهنمود و رحمتی برای گروندگان [به خدا] آمده است.»
قرآنی که ایمان را بارور می‌سازد و برای رشد و تکامل ایمان چه چیزی کارسازتر از هم‌کلامی باخدا است؟
قرآنی که خواندنش حسنه است و نابودی گناهان را به دنبال دارد و یک وسیله برای استجابت دعا به شمار می‌رود.
قرآنی که درمان بیماری‌های روحی و روانی است، غفلت را از بین می‌برد و عمر را بابرکت می‌سازد.
اینها و دیگر آثار انس با قرآن، همگی در روایات نورانی اهل‌بیت آمده است. [۳]
بااین‌همه آثار باز برخی می‌گویند: جرا قرآن بخوانم؟!
ما این افراد را دعوت می‌کنیم به خواندن تنها یک آیه از قرآن و یک جرعه تفکر؛
تفکر در اینکه اگر این آیه را زودتر شنیده بودند و عملی می‌کردند، چه می‌شد؟ آیا تفاوتی داشت یا نه؟ آیا جلوی برخی ضررهایشان را می‌گرفت یا نه؟ آیا آسایش و آرامش به دنبال داشت یا نه؟
آیه ۷۷ از سوره قصص
«وَ ابْتَغِ فیما آتاک اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا تَنْسَ نَصیبَک مِنَ الدُّنْیا وَ أَحْسِنْ کما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَیْک وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِی الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ الْمُفْسِدینَ: و با آنچه خدایت داده سرای آخرت را بجوی و سهم خود را از دنیا فراموش مکن، و همچنانکه خدا به تو نیکى کرده نیکی کن و در زمین فساد مجوی که خدا فسادگران را دوست نمی‌دارد.»
این آیه به ما می‌گوید عمر دنیا کوتاه است. کوتاه‌تر از آنکه وقتی برای کینه داشته باشی، وقتی برای غصه و حرص و حسودی داشته باشی. آیه به ما می‌گوید: اگر می‌خواهی حسرت نخوری و به یک‌باره دنیا را از دست ندهی؛ آن را ذخیره سرای باقی کن.
آیه می‌گوید: به‌جای آنکه حسرت نداشتن‌هایت را بخوری، از داشته‌هایت لذت ببر.
آیه می‌گوید: رنگ خوبی کردنت به رنگ خدا باشد. بی‌نهایتِ بی‌نهایت. چطور خدا می‌بخشد، تو نیز ببخش. چگونه خدا نادیده می‌گیرد، تو نیز نادیده بگیر. نه آنکه فساد کنی و تباهی ببار آوری. کسی که فاسد است، بیشترین ضرر را به خود زده، خود را از چشم خدا انداخته و قهر خدا را جلب کرده است.
-----------------
پی‌نوشت
[۱] - سوره ی فرقان / ۳۰
[۲] - سوره یونس/ آیه ۵۷
[۳] - وسائل‌الشیعه، ج۴، ص۸۲۳ـ ۸۹۵
