چشم است دیگر هر چیزی را می‌تواند ببیند! نه اینکه «می‌بیند» بلکه «می‌تواند ببیند»؛ فرق این دو در کیفیت اراده ماست؛ اگر اراده کنیم زل می‌زند و با دقت تمام می‌بیند و اگر اراده کنیم پلک‌ها بسته می‌شود و سرپایین می‌افتد و آنچه می‌شد دیده شود دیده نمی‌شود!
برخی اینجا با «اراده بر ندیدن» خداحافظی کرده‌اند و هر منظره‌ای را به نظاره می‌نشینند و مرزبندی ندارند اما انسان‌هایی که اهل «عدالت» هستند محکم به این مرزها اعتقاددارند و به چشمان خودآموخته‌اند که هر تصویری شایسته دیدن نیست. آری کنترل چشم یکی دیگر از نشانه‌های عدالت است.[1]
[1] از امام صادق (ع) در خصوص ویژگی عادل پرسیده شد و فرمود: «إِذَا غَضَ طَرْفَهُ عَنِ الْمَحَارِمِ وَ لِسَانَهُ عَنِ الْمآثِمِ وَ كَفَّهُ عَنِ الْمَظَالِمِ؛ هنگامی که شخص چشم خود را از حرام بپوشاند و زبانش را از گناهان نگاه دارد و دست خود را مال مردم کوتاه کند عادل است» تحف العقول، ص365.
