کسانی هستند که چشم امید به دشمن دوخته‌اند و خیال می‌کنند با دوستی و کوتاه آمدن در برابر دشمن اجنبی می‌توانند به زندگی آرام‌تر و دنیای آبادتری برسند.
آیا این دسته از آدم‌ها این آیۀ شریفه را نشنیده یا نخوانده‌اند که می‌فرماید: *وَلَن تَرْضَىٰ عَنكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَارَىٰ حَتَّىٰ تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ ۗ قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّـهِ هُوَ الْهُدَىٰ*(بقره/ 120)
به راستی چرا یک عدّه بر روی این پافشاری دارند که با امتیاز دادن به دشمنان و امضای توافقاتی که ما را زیر بار تعهدات گسترده می‌برد، می‌توانیم به زندگی بهتری برسیم؟! مگر نه این است که آیۀ قرآن می‌فرماید که آن‌ها هی‌چگاه از ما راضی نخواهند شد مگر اینکه همه چیزمان را با آن‌ها معامله کنیم و از ناموس و شرف و غیرت و دینمان دست برداریم و در یک کلمه بردۀ آنان باشیم و مطیع اوامر شیطانی و دینی شویم که تحریف شده و با ظهور نبی مکرم اسلام (صلی اللّه علیه وآله)، تاریخ آنان منقضی شده است؟!
دنبال چه هستیم که همش می‌خواهیم به این کنوانسیون و آن معاهده بپیوندیم؟! این کنوانسیون‌ها تا به حال چه نفعی برای ما داشته است؟ آیا تحریمها و دشمنی ها را کمتر کرده یا بیشتر؟ این نشست و برخاست‌ها و بگو بخندها تا حالا چه گُلی بر سر اقتصاد و تولید ما و خودشان زده است؟
آیا وقت آن نرسیده که راجع به فلسفۀ نامگذاری این سال از سوی مقام معظم رهبری (دامت برکاته) به «جهش تولید» قدری بیشتر تأمّل کنیم؟
