زمان در بینایی آن دیدگان وقفهای نمیاندازد و ذرّهای، نه در دل خاک و نه در اوج آسمان بر او پوشیده نیست. به همه حقایق، در همه عوالم راهنمایی شده است.
او «مهدی» است؛همو که میبیند ما به کجراهه میرویم ولی آغوش خود را نمیبندد؛ مینگرد که حرکتمان رو به زمین است و پایمان در حلقههای آن قفل شده، اما دست محبت به آسمان بلند کرده و اینگونه مناجات میکند: «خداوندا! به منِ مهدی، او را کمک کن و ببخش…»