چیزی که از دنیا برای انسان باقی خواهد ماند:
عقل انسان ایجاب می‌کند که انسان هنگام مسافرت، علی‌الخصوص مسافرت طولانی، با خودش توشه بردارد.
چه مسافرتی طولانی‌تر از مرگ؟! مسافرتی بی‌بازگشت که مقصدش سرای ابدی است.
مسافرتی که توشۀ آن عبارت است از دارایی‌هایی که انسان در زندگی برای خود فراهم کرده است.
بعضی از این دارایی‌ها از بین می‌روند و نفعی به آخرت انسان ندارند و آن‌ها عبارتند از اموال فانی دنیا که در جهت بندگی و عبودیت به کار گرفته نشوند.
بعضی دیگر از دارایی‌ها باقی می‌مانند و آن‌ها عبارتند از دارایی‌های مادی و معنوی که در جهت رضایت خالق کل و مالک علی‌الاطلاق یعنی پروردگار متعال به کار گرفته شود؛ همان چیزی که پاداش خداوند را به دنبال دارد.
به‌عبارت‌دیگر از دارایی‌های دنیا، فقط چیزهایی برای انسان باقی خواهند ماند که با به‌کارگیری آن‌ها در جهت رضایت خداوند، در نزد او به امانت سپرده شوند:
«ما عِنْدَکُمْ یَنْفَدُ وَ ما عِنْدَ اللَّهِ باقٍ» (النحل: 96)
آنچه نزد شماست پایان مىیابد و آنچه نزد خداست ماندنى است.
