«می‌خواهم یادی کنم از همه کشتگان سال 98. چه در سیل، چه در حوادث تلخ آبان، چه جان باختگان در تشییع پیکر شهید سلیمانی و چه سقوط هواپیما. انصافا جان‌باختگان ماجرای تشییع شهید سلیمانی خیلی مظلوم‌اند. در این دو قطبی‌ای که در کشور پیش آمده هیچ یک از دو طرف از آن‌ها یادی نمی‌کند ... »
آن چه خواندید بخش‌هایی بود از صحبت‌های محمدحسین مهدویان، کارگردان فیلم درخت گردو که موقع دریافت سیمرغ بلورینش روی سن به زبان آورد. او فیلم‌سازی است که دو فیلم درباره جنایت‌های سازمان منافقین ساخته (ماجرای نیم‌روز 1 و 2) و اولین فیلمش نیز درباره سردار جاوید‌الاثر حاج احمد متوسلیان بوده است. اما هنگامی که صحبتش به این بخش رسید صدا و سیمای محترم جمهوری اسلامی ایران، پخش سخنانش را قطع کرد و مجری برنامه را نشان داد!! مجری هم که دست‌پاچه شده بود و شاید انتظار این کج‌سلیقگی آشکار از همکاران خود را نداشت خود از اتاق بالای سالن جشنواره به تماشای برنامه نشست!
نمی‌دانم چند سال دیگر باید سپری شود تا دریابیم آزادی هم به اندازه عدالت، استقلال، مقاومت و قدرت نظامی مهم است. وقتی نقد مشفقانه یک کارگردان خودی را تحمل نمی‌کنیم چگونه می‌خواهیم در گام دوم موفق باشیم؟ البته نمی‌خواهم سیاه‌نمایی کنم و دستاوردهای نظام را در کسب استقلال سیاسی، امنیت و توانایی دفاعی منکر شوم. آیا می‌فهمیم که مردم می‌فهمند و دوره سانسور دیگر سپری شده است؟ کاش بفهمیم!
