امام صادق علیه السلام فرمودند: عمل پیوسته ی اندک اما با یقین، نزد خدا بهتر است از عمل بسیار اما بدون یقین. [اصول ﻛﺎﻓﻰ ،ج ۳ ،ﺹ۹۶] عبادت وقتی آثار و نتایج درخشانش را بر عمل و روح و روان انسان میگذارد که همراه با یقین باشد. یقین ، مایه ارزشمندی و اعتبار عبادت است. در روایات ما در باره یقین مطالب فراوانی آمده است. امیرمومنان علی علیه السلام فرموده‌اند: «یقین را چهار شاخه است: نگرش با زیرکی، رسیدن به دقایق حکمت، پند گرفتن از گذشت روزگار و نگه‌داشتن روش گذشتگان. آن‌کس که نگرش زیرکانه داشت، به دقایق حکمت دست می‌یابد و آن‌که به دقایق حکمت دست یافت، سیره و روش روزگار بشناسد و آن‌که سیره و روش روزگار بشناسد چنان است که با گذشتگان زندگی کرده است» [الغارات، ج۱، ص۸۴] «رسول الله صلی الله علیه وآله با حارثة بن مالک بن نعمان انصاری روبرو شد، و به او فرمود: ای حارثة! در چه حالی؟ ای رسول خدا! مؤمن حقیقی‌ام که به یقین رسیده‌ام. هر چیزی را حقیقتی است، حقیقت گفتار تو چیست؟ ای رسول خدا! به دنیا بی‌رغبت شده‌ام، شب را (برای عبادت) بیدارم و روزهای گرم را (با روزه) تشنگی می‌کشم و گویا عرش پروردگارم را می‌نگرم که برای حساب گسترده گشته و گویا اهل بهشت را می‌بینم که در میان بهشت یکدیگر را ملاقات می‌کنند و گویا ناله اهل دوزخ را در میان دوزخ می‌شنوم. آن حضرت فرمود: حارثه، بنده‌ای است که خدا دلش را نورانی کرده است. سپس به حارثه فرمود: بصیرت یافتی، ثابت باش. حارثه عرض کرد: ای رسول خدا! از خدا بخواه که شهادت در رکابت را به من روزی کند. فرمود: خدایا! به حارثه شهادت را روزی کن. چند روزی بیش نگذشت که رسول خدا لشکری برای جنگ فرستاد و حارثه هم به میدان جنگ رفت و پس از کشتن تعدادی از افراد دشمن، شهید شد». [کافی، ج۳، ص۱۳۸]
