« ان تمسسکم حسنه تسوهم و ان تصبکم سیئه یفرحوا بها »[1] اگر به شما خوشی برسد آنان را بد حال می سازد و چنانچه به شما بدی برسد بدان شاد می شوند.
سرچشمه بسیاری از موارد حسد ورزی ، دشمنی و کینه توزی است . فرد کینه توز در اثر آنکه بغض و عداوت دیگری را در سینه می پروراند ، زوال نعمت او را آرزو می کندو انتظار می کشد وی را در بلا و ناراحتی مشاهده نماید . قرآن در آیه فوق به شادمانی ها و نا خوشی های ناشی از کینه توزی اشاره کرده . انسان غالبا به عواقب خطرناک حب و بغض های شخصی و نفسانی خویش بی توجه است . تجربه نشان می دهد که عداوت و دشمنی با هر انگیزه و هر شکل و واکنشی ابراز شود ، هنگامی که بر اساس تکلیف شرعی نباشد ، علاوه بر آثار ویرانگری که برای کل جامعه به دنبال دارد ، دارای پیامدهای وضعی خطر ناکی است که دیر یا زود گریبانگیر آدمی می گردد . امام صادق می فر مایند : « هر کس بذر دشمنی بکارد ، کاشته خود را درو می کند »[2] و نیز می فرمایند : « مومن غبطه [3]می برد و حسد نمی ورزد و لی منافق حسد می ورزد و غبطه نمی برد »[4]
[1] سوره آل عمران ، آیه 120
[2] کافی ، ج 2 ، ص 228 ، باب مراء ، ح 12
[3] آرزوی داشتن آن نعمت برای خود بدون آرزوی ازبین رفتنش از دیگری .
[4] کافی ، ج2، ص232، ح 7 + نوشته شده در سه شنبه هفدهم آذر ۱۳۹۴ساعت 19:59 توسط سید محمود باطنی
