کی پاپ ابزاری برای تجارت بیشتر
کره جنوبی سال‌ها است که سیاست خاصی در تجارت در پیش گرفته است. آنها سیاست ترویج و سرمایه گذاری روی موسیقی پاپ را در پیش گرفته‌اند. موسیقی پاپ کره‌ای در سراسر جهان معروف است و طرفداران زیادی دارد.
در دهه‌های گذشته به کیپاپ در جهان اقبال زیادی نمی‌شد ولی با سرمایه‌گذاری‌های کلان و تبلیغ این نوع موسیقی، همچنین انتخاب آهنگ‌ها و محتواهای جذاب، طراحی و اجرای رقص‌های خاص و چشمگیر، از دیگر عوامل موفقیت کیپاپ کره بوده است. تیم‌های مختلف تخصصی برای رشد و جهانگیری این کیپاپ ها فعال هستند؛ کمپانی‌های موسیقی با خرید اطلاعات و داده‌های عمومی و شخصی انسان‌های جهان، و استخدام روانشناسان، جامعه شناسان، آینده‌پژوهان و...در قالب تیم‌های تخصصی تحلیل و رصد، می‌توانند ذائقه و سلیقه مردم را به دست آورده و بر اساس این ذائقه محصول متناسب تولید کنند. یعنی قبل از تولید محصول و عرضه آن به جامعه می‌دانند که مردم خواهان این محصول هستند. لذا ریتم آهنگ و سناریو و محتوای کلیپ‌ها و کنسرت‌ها و... را طبق ذائقه مردم تولید می‌کنند؛ مثلا شرکت‌های بزرگ فضای مجازی خیلی از اطلاعات کاربران خود را به شرکت‌ها و نهادهای مختلف می‌فروشند، مثلا اینستاگرام طبق بررسی داده‌های کاربران خود متوجه می‌شود که مثلا مردم در منطقه «الف»، لباس رنگ زرد را بیشتر می‌پسندند یا به فلان محصول بیشتر علاقه دارند، بعد یک شرکت تولید لباس می‌آید و این اطلاعات را خریداری می‌کند، سپس متناسب با آن اطلاعات، با رنگ زرد محصول تولید و در آن منطقه عرضه می‌کند و درآمد سرشاری به دست می‌آورد.
کُره ای‌ها به موسیقی به عنوان هنر نگاه نمی‌کنند؛ بلکه نگاه تجاری فرهنگی، در این موضوع دارند. با فراگیر شدن کیپاپ( پاپ کره ای) توانسته‌اند شهرت جهانی به دست بیاورند و گردشگران زیادی را به سوی کشور کُره جذب کنند و از این منظر درآمد سرشاری به دست بیاورند؛ همچنین با برند سازی می‌توانند محصولات خود را به فروش برسانند.
این یکی از روش‌های فروش محصولات در جهان است. مثلا یک شرکت تولید و پخش محصولات آرایشی و بهداشتی، اگر بخواهد در عرصه بین المللی و کلان به فعالیت بپردازد باید خود را به مردم معرفی کند و به مشتریانش ثابت کند که جنس و کیفیت این محصولات بهتر از نمونه‌های دیگر است؛ و قیمت این محصول نسبت به محصولات متشابه پاین‌تر می‌باشد تا مشتری بین محصولات و شرکت‌ها و برند‌های مختلف، در سبدخرید خود، این محصول را انتخاب کند. این نوع تبلیغ بسیار سخت است، چون رقیبان و سایر شرکت‌های تولیدی محصولات آرایشی و بهداشتی، به این شرکت تازه کار اجازه نمی‌دهند تا رشد کند. در این حالت این شرکت جدید خود را کنار یک چیزی که مورد علاقه مردم است، معرفی می‌کند مثلا مردم به یک خواننده یا بازیگر علاقه‌مند هستند؛ این شرکت علاوه بر این که سعی می‌کند با استفاده از اطلاعات داده‌ای مردم، محصول متناسب ارائه کند، تبلیغ محصول توسط سلبریتی‌ها را هم مد نظر قرار می دهد.
همین اتفاق در کیپاپ کره اتفاق می‌افتد، وقتی خوانندگان محبوب مردم از یک نوع برند کرم صورت، ساعت مچی، لباس یا... استفاده می‌کنند. مردم از این افراد تبعیت و تقلید می‌کنند و آن محصول را خریداری می‌کنند. صنعت تجارت و سرمایه‌داری پشتوانه اصلی کیپاپ کره‌ای است. نظام سرمایه داری بزرگترین دشمن انسانیت و اخلاق است. موسیقی کی پاپ ابزار دست نظام سرمایه‌داری است و کیپاپ ابزاری برای کسب و درآمد مالی فراوان و تغییر فرهنگی متناسب و همسو با این نظام، باعث می شود که تجارت سرمایه داران رونق بگیرد. در ترویج این فرهنگ منحط کره ای، آنچه مهم است کسب درآمد بیشتر است و توجهی به از بین رفتن سبک طندگی اخلاقی و... نمی شود.
.......................................................
5. خودکشی در میان خوانندگان کی پاپ
یکی از ادعاهای فن‌ها (طرفدارن) کیپاپ این است که می‌گویند وقتی با کیپاپ آشنا شدم افسردگی‌ام برطرف شد و حال ما را خوب کرده است، بعضی می‌گویند من داشتم خودکشی می‌کردم بی تی اس مرا نجات داد و برخی اینچنین ادعاهایی دارند، و متاسفانه این ادعاهها در فضای مجازی منتشر می‌شود و بقیه فن‌ها هم باور می‌کنند که واقعا کیپاپ این‌اثر را داشته است، پس مفید می‌باشد.
باید گفت که اولا این ادعاهایی که می‌شود هیچ کجا به صورت علمی ثبت نشده است، مثلا در هیچ تحقیق علمی و آکادمیک دانشگاهی، یا مقاله علمی دیده نمی‌شود که موسیقی کیپاپ این اثر را دارد. افرادی هم که ادعا می‌کنند کیپاپ باعث شده خودکشی نکنند، اصلا معلوم نیست اسم و رسمشان چیست؛ بعضی گفته اند این مطالب را خود فن‌ها به دروغ درست و منتشر می‌کنند.
بر فرض هم 4نفرکه قصد خودکشی داشتند با گوش دادن به کیپاپ منصرف شدند، آیا این دلیل می‌شود که برای بقیه هم مفید باشد. اصلا معلوم نیست که این افراد واقعا قصد خودکشی داشتند، بعضی ها کمی حال روحی خود را بد می‌بینند و فکر خودکشی به ذهنشان می‌آید فکر می‌کنند می‌خواستند خود کشی کنند، همین فرد اگر می‌رفت به یک پارک و قدم می‌زد یا در استخر شنا می‌کرد یا یک فیلم می دید یا... این افکار از ذهنش برطرف می‌شد پس اینجا گوش دادن به کیپاپ موضوعیتی ندارد بلکه هر چیزی که ذهن فرد را منصرف کند باعث می‌شد که افکار منفی از او دور شوند.
صنعت فیلم و سریال در کره با صنعت پاپ کره‌ای در هم تنیده است. مرگ یکی از این دختران بازیگر در کره در سال ۲۰۰۹ میلادی که پیش از خودکشی در برگه‌ای به تجاوز چند ده باره بیش از سی تن از بنگاه‌داران هنر و سرگرمی کره به او اشاره کرده بود و بعداً نیز به درستی به اتهامات آنها رسیدگی نشد، موجی از نگرانی و استرس را میان خوانندگان پاپ کره‌ای ایجاد کرد. آنها مجبورند برای مشهور شدن برای همان کسانی کار کنند که با رشوه و نفوذ از علنی‌شدن کثافت‌کاری هایشان جلوگیری می‌کنند. متاسفانه نمونه های بسیاری در این مورد وجود دارد.
کی‌پاپی که بین خودشان خودکشی زیاد است چطور باعث می شوند امید به زندگی دیگران افزایش پیدا کند و حتی جلوی خودکش فن‌ها را می‌گیرد.
کَل اگر طبیب بودی سر خود دوا نمودی
در چند سال اخیر خبر خودکشی هنرمندان کره‌ای همیشه یکی از اخباری بود که خیلی از توجه‌ها را به خود جلب کرده است:
«1.«سولی»: شاید خبر هیچ کدام از این خودکشی‌ها به اندازه مرگ سولی منتشر نشد. سولی قبلاً به دلیل امتناع از پوشیدن لباس‌های برهنه در اجراهاش تهدید شده و بارها در فضای مجازی مورد اهانت قرار گرفته بود. وی در آخرین حضور رسمی‌اش در یک مصاحبه، پیام‌های اهانت‌آمیزی که برایش آمده بود را بلندبلند خواند.
2. «هارا»: دوست صمیمی سولی بود، هنرمندی گه چند هفته قبل‌تر خودکشی کرده بود. بعد از آنکه هارا مدتی در خانه‌اش بود و فعالیت‌های اینترنتی‌اش متوقف شد، پلیس دریافت وی نیز خودکشی کرده است.
3. «جونگ هیون»: او در سن ۲۷ سالگی در دسامبر ۲۰۱۷ خودکشی کرد. جونگ قبل از مرگش برای دوستش نوشته بود به دلیل افسردگی شدید دارد.
4. «سئو مین وو»: وی خواننده اصلی گروه «۱۰۰ درصد» بود که تازه در سال ۲۰۱۲ تشکیل شده بود. وی در زمانی که بیجان در خانه‌اش واقع در سئول پیدا شد، ۳۳ سال داشت. مصرف بیش از حد مواد مخدر ویا ایست قلبی بر اثر مصرف یا فشار روانی، از جمله علل مرگ وی اعلام شد.
5.«چائه دونگ ها»: چائه عضو سابق گروه «اس جی» در مه ۲۰۱۱ میلادی به زندگی خود خاتمه داد. افسردگی از عوامل خودکشی وی عنوان شده است.
6. «سئو جی وُن»: وی در سن ۱۹ سالگی دست به خودکشی زد. دلیل خودکشی وی، نگرانیِ پیشینی او از موفقیت آلبومش بود که ظاهراً نتوانست از آن رهایی یابد.
7«یو نی»: او پیش از مرگش نوشته بود احساس تنهایی می‌کند: «احساس می‌کنم همه چیز پوچ است. من در سراشیبی حرکت می‌کنم که پایانش را نمی‌دانم».
8.«آن سو جین»: افسردگی و فشار روانی موجب شد او از طبقه دهم آپارتمانش به پایین بپرد در حالی که تنها ۲۲ سال سن داشت.
شرکت‌های سرمایه گذار فقط به فکر سرمایه خود هستند و اهمیتی به خودکشی ها نمی دهند. شرکتی که «سئو جی وُن» برایش کار می‌کرد بعد از مرگ او آلبوم دوم را نیز منتشر کرد که به فروش خوبی رسید. پنج روز بعد از مرگ «یو نی» ، آلبوم سومش توسط شرکتی که برایش کار می‌کرد منتشر شد تا از مرگ او نیز پولسازی کنند.»[1]
«در سالهای اخیر بطور متوسط روزانه 38 نفر خودکشی می کنند. تحقیقات علمی نشان می دهد که استرس، عادات و سنت‌های اجتماعی مبنی بر مخفی کاری فشار شدید و شرایط رقابتی، جامعه ای مضطرب را نشان می دهد».[2]
چطور موسیقی که تعداد زیادی از آیدول‌ها خودکشی کردند و تعداد بیشتری هم همین فکر و تصمیم در ذهنشان هست ولی به علل مختلف توالنایی عملی کردن آن را ندارند. الگو و علت عدم خودکشی و رفع افسردگی فن‌ها می‌شوند. آنها حتی در میان هموطنان خودشان هم نتوانستند آمار خودکشی را کم کنند.
لذا به نظر می‌رسد صنعت کثیف کیپاپ نه تنها مفید نباشد که حتی از علل اصلی حس عدم خوشبختی و خودکشی می باشد. متاسفانه این صنعت کثیف در حال نشر وترویج با تمام قوا می باشد. نوجوان بسیاری در ایران واله و شیدای این نوع موسیقی شده اند. در اینده نه چندان دور ایران، یکیاز بحران های فرهنگی خود را درنشر همین موج کره ای خواهد دید. متاسفانه صدا و سیمای ملی ما خود یکی از مروجان اصلی این موج می باشد.
پی‌نوشت:
[1]. مشرق نیوز، کد خبر 1013329
[2]. خبرگزاری تسنیم، 21تیر1399.
