گریه از خوف و تضرع به پیشگاه الهی از نشانه های عالمان دین باور و متخلق است و بر هر دانش پژوه متدین ضرورت دارد که سحرگاهان، از بستر نرم خود برخیزد و به یاد خدای تعالی نماز به پا دارد و از فراق او بگرید.
چه تکان دهنده است وصیت پیامبر (صَلیَّ اللهُ عَلَیه و آله و سَلَم) به جناب ابوذر که فرمود:
یا اباذر! مَن اُوتیَ مِنَ العِلمِ لا یُبکیهِ لَحَقیقٌ أن یَکونَ قَد اوتیَ علمَ ما لا ینفعهُ لانَّ اللهَ نَعَتَ العُلَماء [2]َ فَقالَ جَلَّ و عَزَّ: (إنَّ الَّذینَ اوتُوا العلمَ مِن قَبلِهِ إذا یُتلی عَلیهِم یَخرُّونَ لِلاذقانِ سُجّداً *.... وَ یَخِرُّونَ لِلأذقانِ یَبکُونَ و یَزیدُهُم خُشُوعاً) [1]
ای ابوذر! به هر کس علمی داده شود که او را به گریه درنیاورد، هر آینه شایسته است که علم بی فایده داده شده باشد؛ چون خداوند عزّ و جل عالمان را چنین توصیف فرموده: (همانا کسانی که پیش از او علم داده شده اند، وقتی [آیات الهی] بر ایشان تلاوت شود، با صورت به سجده می‌افتند.... و در حالی که به رو افتاده اند، گریان اند و [خدا] بر خشوعشان می‌افزاید.
----------
[1]: اسراء/۱۰۷ و ۱۰۹
[2]: بحارالأنوار /۷۴/۸۰ به نقل از مکارم الاخلاق
