گفتگوی جهنمیان با بهشتیان
ﻭَﻧَﺎﺩَﻱ ﺃَﺻْﺤَﺎﺏُ ﺍﻟﻨَّﺎﺭِ ﺃَﺻْﺤَﺎﺏَ ﺍﻟْﺠَﻨَّﺔِ ﺃَﻥْ ﺃَﻓِﻴﻀُﻮﺍْ ﻋَﻠَﻴْﻨَﺎ ﻣِﻦَ ﺍﻟْﻤَﺂءِ ﺃَﻭْ ﻣِﻤَّﺎ ﺭَﺯَﻗَﻜُﻢُ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﻗَﺎﻟُﻮﺍْ ﺇِﻥَّ ﺍﻟﻠَّﻪَ ﺣَﺮَّﻣَﻬُﻤَﺎ ﻋَﻠَﻲ ﺍﻟْﻜَﺎﻓِﺮِﻳﻦَ «٥٠ اعراف».
«افيضوا»: بريزيد، فيض: پر شدن. جارى شدن
بدون اغراق «ﻳﻮم ﺍﻟﺘّﻨﺎﺩ» از روز های سخت قیامت است؛ روزی که فریاد و ندای کمک خواهی دوزخیان بلند است. مهمترین درخواست آنها، آب و مواد غذایی آبدار است. آب نه تنها مایع حیات است؛ بلکه رافع عذاب و حرارت درونی است. مقداری آب می تواند برای لحظاتی جگر تفتیده آنان را خنک کند؛ بخصوص وقتی از نهرهای روان و چشمه های پر آب که در سرزمین بهشتیان به وفور یافت می شود ، مطلع می شوند. لذا صدای العطش خود را به گوش آنها می رسانند و عاجزانه التماس جرعه آب می کنند شاید به قدر خنک کردن درون به آنها کمک کنند، اما پاسخ آنها منفی است. زیرا که خداوند حرام بودن آب و مواد غذایی را بر کفار تجویز کرده است. حرمت آنها هم تکوینی است نه تشریعی؛ مثل محرومیت غذا های چرب برای بیمار!!!
امام سجاد علیه السلام: فاصلهٔ درخواست آنها که آب می‌خواهند تا پاسخ بهشتیان که می‌گویند: خدا آب را بر کافران حرام کرده، چهل سال است و همین خواستن و منتظر پاسخ ماندن بخشی از عذاب است.
