گاهی به انسان هدیه‌ای داده می‌شود و در ژرفای او شادی‌ای پدید می‌آورد که در پوست خود نمی‌گنجد؛ این هدیه هرچند نشانگر عشق به اوست ولی ممکن است آن شخص واقعاً چنین عشقی را در قلب، نسبت به او نداشته باشد؛ حتی اگر هر آنچه معشوقش خواسته را هم انجام داده است.
خدا اما قصه‌ای دیگر دارد؛ چه آن‌که خدای سبحان به‌مانند انسان نیست که خلاف درون را اظهار می‌کند بلکه او دوستدار انسان است و حاشا که دروغ، از او صادر شود.
قال رسول‌الله (صلی‌الله علیه وآله وسلم): الولد الصالح ریحانة من الله قسَمها بین عباده (١): فرزند شایسته و نیکو گلى است از جانب خدا که آن را بین بندگانش تقسیم کرده است.
شخص دین‌دار با تقدیم گل از جانب محبوب او (برترین موجود عالَم یعنی خدا)، عشق حقیقی معشوق خود را نسبت به خود می‌یابد؛ این گل خوشبوی الهی همانا فرزند نیکو و صالح است که خدا به او هدیه داده است.
فرزند صالح، نشانگر عشق معشوق والای هستی به شخصی است که در راستای او درحرکت است.
پی‌نوشت:
۱) کافی، شیخ کلینی (ره)، جلد ۶، صفحه ۲، حدیث ۱
