یکی از نتایج تلخ گناه لعن است. لعن در لغت به معنای طرد و دور ساختن1، همراه با خشم و غضب2، و در اصطلاح به معنای دور بودن از رحمت خداوند است. علامه طباطبایی در این باره که لعن از لوازم طبیعی گناه است، می نویسد:
به طور کلی، هیچ حادثه ای در عالم تکوین پدید نمی آید،مگر آنکه حدوث آن،مربوط به علتی از سلسله علت ها باشد که تخلف آن از علت خود، محال است. اگر سموم، اعتدال مزاج را از بین می برد و مجاری جهاز هاضمه را آلوده می سازد، گناه نیز روح انسان گناه کار را آلوده میکند تا آنجا که مشمول لعنت خدا می گردد. همانطور که توقع عدم تاثیر سم در مزاج،توقعی بی جاست، انتظار عدم تاثیر گناه بر روح و بد عاقبتی انسان نیز انتظاری بی جاست.3
بنابراین ، چون لعنت به معنای محروم بودن از رحمت خداوند است،باید از گناه و هر آنچه ناخشنودی خدا را بر می انگیزد،پرهیز کرد،همچنانکه قرآن کریم افرادی مانند ابلیس،کفار4،اهل نفاق5،آزار دهندگان خدا و رسول6، و دانشمندان یهود که حق را کتمان می کردند7، و ستمکاران را8 از رحمت واسعه خدا محروم دانسته است.
در روایات، افرادی ذکر شده اند که مورد لعن قرار گرفته اند.
موارد زیراز جمله ی این افرادند:
رشوه خواران- ربا خواران-شبیه سازی مردان به زنان-عاق والدین- ناصحان بی عمل
1.زمخشری،اساس البلاغه،ص567
2.راغب اصفهانی،المفردات،ص451
3. طبلطبایی،المیزان،ج8،ص50
4. احزاب(33):64
5.فتح(48):6
6.احزاب(33):57
7.بقره(2):159
8.غافر(40):52
