گوش سپردن
من می دانم ، من می توانم ، اثبات قدرت و توانایی خود از ویژگی های آدمی است؛ طبیعی و درست هم است، امّا جا و مکان خود را دارد، گاهی اوقات رعایت نمی شود. تصور کنید میهمانی می خواهد با اشتیاق برای میزبان مطلبی را بگوید، میزبان برای اینکه اثبات کند آن را می داند ، در میان حرف او می پرد ، کلام او را تکه تکه می کند یا دو و سه برابر حرف میهمان را توضیح می دهد و به او تحویل می دهد. خوب گوش کردن حرف میهمان نشانه شخصیت نگه داشتن برای او است، توجه نکردن یک بی احترامی به او است. درباره امام رضا علیه السلام نیز ، از ابراهیم بن عباس روایت است که : ( و ما رایتُ قطع علی احد کلامه حتی یفرغ منه )، آن حضرت را هرگز ندیدم که سخن کسی را قطع کند ، مگر آنکه آن شخص از سخن خویش فارغ شود . بحارالانوار ، ج 49 ، ص 9 شنونده خوبی باشید
