قرآن کریم پُر است از آیه‌هایی که در خداوند آن‌ها اعلام می‌کند بعضی کارها را دوست دارد و بعضی دیگر را دوست ندارد:
«لا تَعْتَدُوا إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ الْمُعْتَدینَ»[1] ([از مرز عدالت] تجاوز نکنید، همانا خدا تجاوزگران را دوست نمى دارد)
«أَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ»[2] (نیکى کنید که خدا نیکوکاران را دوست مى دارد)
«فَإِذا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَوَکِّلینَ»[3] (وقتی تصمیم گرفتى بر خدا توکّل کن، که خدا توکل‌کنندگان را دوست مى دارد)
«فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اصْفَحْ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ»[4] (پس ایشان را ببخش و از ایشان درگذر که خدا نیکوکاران را دوست مى دارد)
«وَ إِنْ حَکَمْتَ فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطینَ»[5] (اگر حکم کردى به عدالت در میانشان حکم کن، بى گمان، خدا عدالت پیشگان را دوست مى دارد)
و چندین آیۀ دیگر.
یکی از راه‌های تربیت، همین روشی است که خداوند در این آیات به‌کاربرده است:
یعنی بعدازاینکه محبت و دوست داشتن مخاطب نسبت به خودمان را احساس کردیم و بعدازاینکه فهمیدیم او نیز می‌خواهد که ما او را دوست داشته باشیم، به او بگوییم که «اگر می‌خواهی من تو را دوست داشته باشم فلان کار نیک را انجام بده»؛ یا به او بگوییم که «اگر فلان کار خلاف را انجام دهی، من تو را دوست نخواهم داشت». مثلاً به فرزندمان بگوییم: «عزیزم؛ اگر می‌خواهی من تو را دوست داشته باشم، دروغ نگو».
این روش یکی از بهترین و تأثیرگذارترین راه‌ها برای تربیت است؛ زیرا مخاطب احساس می‌کند که امربه‌معروف و نهی از منکر شما به خاطر محبتی است که شما به او و کارهای نیکش دارید.
[1] البقرة: 190
[2] البقرة: 195
[3] آلعمران: 159
[4] المائدة: 13
[5] المائدة: 42
