همیشه ادعا کردن یک چیز ساده و آسانی بوده اما عمل کردن، سخت تر و دشوارتر از آن بوده است، کم نبودند آدمهایی که ادعایشان گوش فلک را کر کرد اما در عمل لنگ می زدند.
حکایت کوفیان وحسین بن علی(علیهماالسلام) درسی است بزرگ برای انسان هایی که خودشان را منتظر امامشان می دانند. از بین آن همه منتظر، چند نفری مثل مسلم بن عوسجه و حبیب بن مظاهر، خودشان را آماده و اسب هایشان را نعل تازه زدند.
برای آمدن یار، منتظر بودن کافی نیست بلکه باید آماده شد و آنچه ما را آماده می کند، برداشتن مانع ها و هموار کردن جاده ی انتظار است. مانع دیدار ما و او، دور بودن دلهای ما شیعیان از یکدیگر است.
اگر هم دل و هم زبان شویم، مانعی برای دیدار ما وجود نخواهد داشت چرا که خودش فرمود: َ لَوْ أَنَ أَشْيَاعَنَا [وَفَّقَهُمُ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ] عَلَى اجْتِمَاعِ الْقُلُوبِ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْيُمْنُ بِلِقَائِنا؛ اگر شیعیان ما (که خداوند توفیق اطاعتش را نصیبشان کند) دلهایشان یک رنگ و یکی می شد، سعادت دیدار ما از آنها به تأخیر نمی افتاد.(1)
برای ظهور حضرت،نگاهمان به درون دلمان باشد نه بیرون از آن.
میلاد با سعادت منجی عالم بشریت بر جهانیان مبارک باد.
پاورقی:
1. بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج53، ص: 177
#سیب_گرافی
