مسلمان نسبت به هم‌کیشان خود بی‌تفاوت نمی‌شود، سرنوشت مسلمانان دیگر برایش بی‌اهمیت نیست، توصیه‌های رهبران دینی‌اش را پشت گوش نمی‌اندازد، از هر کاری که باعث تقویت اسلام، مسلمین و حکومت اسلامی می‌شود کوتاهی نمی‌کند.
مسلمان از اجتماعات سیاسی مذهبی غایب نمی‌شود.
برای مسلمان بودن، ایمان کافی نیست؛ توجه به جامعه و مسلمانان دیگر و پیروی از رهبر نیز لازم است:
«إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ إِذا کانُوا مَعَهُ عَلى أَمْرٍ جامِعٍ لَمْ یَذْهَبُوا حَتَّى یَسْتَأْذِنُوهُ»[1]
(جز این نیست که مؤمنان کسانى هستند که به خدا و پیامبرش ایمان آورده اند و هنگامی‌که در کارى عمومى با او هستند،[2] تا از او اجازه نگیرند نمى روند).
[1] سوره نور، آیه 62
[2] منظور از «امر جامع» هر کار مهمى است که اجتماع مردم در آن لازم است و تعاون و همکاری‌شان ضرورت دارد، خواه مسئله مهم مشورتى باشد، خواه مطلبى پیرامون جهاد و مبارزه با دشمن و خواه نماز جمعه در شرایط فوق‌العاده و مانند آن (تفسیر نمونه، ج14، ص 563)
