"یک لکه چربی کف تعمیرگاه اوس کمال"
- چیه سر صبحی؟ همه ش عزا !
بعد چای سیاه و داغ را یک نفس هورت می کشد و تفاله هایش را تف می کند توی زیر استکان. مجری شبکه خبر بدجوری حالش را گرفته. ننه روی راحتی پوسیده اش نشسته، پَر چارقدش را به دندان گرفته و بی صدا اشک می ریزد. فرید یکدفعه کنترل را بر می دارد و کانال را عوض می کند.
- مرض داری بچه؟ مگه نمی بینی نگاه می کنم؟
فرید زیر لب چیزی می گوید و با اوقات تلخی کنترل را پرت می کند توی بغل ننه. مراسم تشییع جنازه به صورت زنده دارد پخش می شود:"تُف به این زندگی که نداریم!" ته مانده های لقمه ی نان و پنیر را با انگشت اشاره از کنار دندان ها می کَنَد و قورت می دهد. تلخ است. انگشتر درشت طلایش می خورد به لب کبود بالایی و سردش می شود. کاپشن پفکی و کلاه مشکی اش را می پوشد. جلوی آینه ی دم در، دستی به سبیل شانه نخورده اش می کشد:"ما رفتیم." در را محکم به هم می کوبد و صدای تپ تپ پایین رفتنش روی پله ها به گوش می رسد.
ننه لب بر می چیند و با دستمال پارچه ای اشک هایش را پاک می کند:"ای خدا! مردم پسر بزرگ کردن! ما هم پسر بزرگ کردیم!" با حسرت به جمعیت مردم تیره پوش توی میدان امام حسین نگاه می کند و با مداح همصدا می شود.
فرید کلید را می اندازد توی قفل و کرکره را می دهد بالا. بوی روغن سوخته و بار لاستیک های تازه رسیده، بینی اش را پُر می کند. سردی تعمیرگاه از کاپشن می گذرد و به استخوان هایش می رسد. بخاری گازی بدون دودکش را می کشد جلو. تق...تق...تق... روشن نمی شود.
-تُف به گور پدرت!
تف می کند توی چاله تعمیرگاه. تق...تق...تق... فندک روشن می شود. زیر لب تا ده می شمارد و پیچ شعله را روی درجه سه تنظیم می کند. آتش زبانه می کشد و فرید نفسی راحت بیرون می دهد. سیگار اول صبحش را با شعله ی بخاری روشن می کند و کام می گیرد. صندلی سیاه سوخته و چربش را می کشد جلو و می نشیند. عجیب است که اوستا کمال هنوز نیامده. از روغن ریزی پراید دیروزی، لکه ی چرب و بزرگی کف زمین به جا مانده. دکمه ی رادیو را فشار می دهد، تنظیم می کند روی موج رادیو جوان تا بلکه با ترانه های شاد صبحگاهی اش سرحال بیاید. چشم های قی کرده اش را با سر انگشت کوچک و زمختش پاک می کند. سردی انگشتر طلا می خورد به دماغش و می لرزد:"سلام می فرستیم بر روح مطهر شهدای انقلاب و شهدای مدافع حرم... دورود بر غیرت جوانان سرافراز این مرز و بوم که..."
-تُف به این شانس!
می کوبد توی سر رادیو. سیگار نصفه نیمه را پرت می دهد توی چاله ی تعمیرگاه و می رود سراغ لکه ی قهوه ای چربی.
-سلام آقا فرید! صبحت بخیر! این ماشین ما آماده س؟
-سلام مشتی! ماشینت کار داره! باس صب کنی تا خود اوس کمال بیاد!
-ای بابا! اوستا کمال کی میاد؟ خواستیم بریم مراسم ها! دیر میشه!
کلمه ی مراسم را که می شنود داغ می کند. باقی مانده ی آب و کف بطری را می پاشد روی لکه ی چربی و با قدرت می سابد:"مراسم! مراسم! انگار برادر پدرشونه!" بعد صدایش را بالا می برد:
-باش تا اوس کمال بیاد. تا بری مراسم.
پوزخندی می زند. چیزی پشت چشم هایش تکان می خورد و تیر می کشد. درد می ریزد توی سرش. سینوزیتش عود کرده. بالای ابروهایش را با سر انگشت های چرب، محکم ماساژ می دهد. هر وقت باد سرد بخورد توی پیشانی اش همینطور می شود. می رود سراغ کشاب. برگه ی قرص های پروفن اش خالی است:"تُف! تا ظهر می میرم از سر درد!"
-مشتی قرص مُرص همرات نی؟
-نه والا! شرمنده! کجات درد می کنه؟
تلفن تعمیرگاه زنگ می خورد. سرش را می گیرد و می دود سمت گوشی.
-الو...
-سلام فرید! من رفتم مراسم میدون امام حسین. الله اکبر! قیامته! خواستی، کرکره رو بکش پایین بیا اینور! بعد از ظهر باز می کنیم! یا علی!
سر و صدای جمعیت پشت گوشی قطع می شود.
-آقا امروز اوس کمال نمیاد! نمون که ول معطلی!
-ای بابا! حالا بچه ها رو چطور ببرم؟
-پیاده برید مشتی! ثوابش بیشتره!
خنده اش را قورت می دهد و حرصش خالی می شود. سیگار دیگری آتش می زند و می گذارد گوشه ی لبش. یاد اصرارهای ننه می افتد. اول صبحی با ناله و التماس از خواب بیدارش کرده که:"پاشو منو ببر میدون امام حسین. پا ندارم با مترو برم. یه تاکسی برام بگیر."
-تو رو روح آغام ول کن ننه! با پای علیلت کدوم جهنمی میخوای بری؟
- خدا خیرت بده ننه! یه بار یه کاری ازت خواستم! پاشو ببرم!
- کارت دعوت واست فرستادن؟ حال ندارم! برو سر صبحی اخلاقمو سگ نکن.
-خدا ذلیلت کنه فرید که داغ همه چی رو به دلم گذاشتی!
حرف های ننه همیشه فقط اعصابش را به هم می ریزد. استخوان بالای چشمش آنقدر دردناک شده که دلش می خواهد آن را بکند و بیندازد توی چاله:"تُف به این زندگی! مایه پیله شو از ما بهترون میزنن به جیب، سرکوفتشو ما بدبخت بیچاره ها باس بشنفیم! ملت کار و زندگی ندارن، راه افتادن پی جنازه. اوس کمالم پیر شده، خرفت شده، تو این بی پولی مغازه رو تعطیل کرده رفته."
حالا درست یک ساعت گذشته از وقتی که مدام با خودش غُر زده و کف تعمیرگاه را سابیده. طوری سابیده که کوچکترین اثری از لکه ی بزرگ چربی باقی نمانده. سر درد مثل خوره افتاده به پیشانی اش. امروز حال و حوصله ی مشتری ها را هم ندارد. انگشت های سیاه و مرطوبش را می گیرد بالای بخاری تا خوب گرم شوند، بعد سریع آن را خاموش می کند. کرکره را می کشد پایین و راه می افتد سمت داروخانه ی سر کوچه. کلاهش را تا روی ابروها پایین کشیده تا سوز سرما سینوزیتش را بدتر نکند. کفش هایش روی زمین لخ لخ به دنبالش کشیده می شوند:"ملت عقلشون زائل شده. تو دل گرونی، خوب سرخوشن والا. دو نفر دیگه رفتن، خدا میدونه چقد خودشون گرفتن، چقدرم قراره بدن به ننه آغاشون، اونوقت ما باید تو این سرما بزنیم به سر و صورتمون واسه چی؟ زار بزنیم واسه کی؟ الله وکیلی چی گیر ما میاد؟ اگه به منم سه چار تومن داده بودن یک موتور سرحال بگیرم، البت با سر می دویدم تا مراسم!"
دخترک داروخانه ای دارد توی آینه با جوش های صورتش ور می رود. بی توجه به تلویزیون که شبکه خبر را پخش می کند، گاهی لپ هایش را باد می کند و گاهی چنگ می اندازد و چتری بالای پیشانی اش را شانه می کند. اولین مشتری با کاپشن پفکی اش سر می رسد. دخترک آینه را زیر برگه های تبلیغات قایم می کند. در که باز می شود، سوز سرما و بوی سیگار با هم می آیند تو.
-آبجی یه برگ پروفن بی زحمت.
دخترک زیر چشمی نگاهی به سبیل های آشفته و لب های پهن و کبود مشتری می اندازد و سلانه سلانه می رود پشت قفسه ها. صدای پرشور و هماهنگ آدم های میدان امام حسین توی فضای ساکت و کوچک داروخانه پیچیده:"این گل پرپر از کجا آمده؟ ... "
نفس عمیقی می کشد و نگاهی به موج عظیم جمعیت توی تلویزیون می اندازد. یکدفعه چشم هایش ثابت می مانند روی تصویر پیرزنی که چادرش را به دندان گرفته و دارد چشم هایش را با دستمال پارچه ای پاک می کند. لب های پیرزن با صدای جمعیت هماهنگ است:"... از سفر کرب و بلا آمده."
-بفرمایید آقا. یه برگ کافیه؟
چشم های مشتری روی صفحه ی ال سی دی خشک شده و لب های کبودش نیمه باز مانده. دخترک با تعجب به تصاویر نگاهی می اندازد. همان جمعیت است با همان پرچم های رنگی و پارچه نوشته های کوچک و بزرگ همیشگی. چیز جدید و جالبی نمی بیند.
-بفرمایید آقا! هزار و پونصد!
مشتری دو تومنی چرب و مچاله ای از جیب کاپشنش در می آورد و می اندازد روی پیشخوان. پروفن هایش را بر می دارد و می زند بیرون. انگشت انگشتری اش یخ کرده.
والسلام
