دین اسلام از توجه نامتعارف به زیبایی ظاهری در ازدواج نهی کرده است. دلیل آن از یک بحث روانشناسی سرچشمه می گیرد و آن اینکه؛ هر چیزی بعد از از مدتی در نظر انسان، طراوت و تازگی اولیه خود را از دست می دهد، و انسان می ماند و سرمایه گذاری بی موردش بر روی ظاهر یک فرد.
چون مردان به زیبایی همسر خویش اهمیت می دهند، و از طرف دیگر، به فرموده امام هادی(علیه السلام) هوای نفس انسان نیز هر چیزی را که مورد طبعش باشد، به آسانی قبول می کند. «بدانید که نفس آدمی آنچه را که مطابق میل اوست به آسانی می پذیرد.»[1] امکان دارد مردان در انتخاب همسر خویش دچار اشتباه شوند و ملاک خود را فقط روی ظاهر شخص برده و از اخلاق و رفتار او و وضعیت خانواده او غافل شوند. پیامبر اسلام می فرمایند: «بپرهیزید از سبزه هایی که در مزبله می روید. عرض شد: یا رسول الله! سبزه هایی که در مزبله میروید چیست؟ فرمودند: زن زیبایی که در خانواده پست و ناشایست به وجود آمده باشد.»[2]
شاید برخی از روانشناسان بوالهوس، که تحت تاثیرمکتب لذت جویی فروید هستند[3] بگویند که هر چه انسان دلش می خواهد، همان را باید برای خود انتخاب کند؛ اما شکی نیست که اینان جنبه غریزی و لذت جویی را ملاک قرار داده اند و از آسیبهای دیگر غافل شده اند. این غافل شدن در جامعه ما بیشتردر موضوع انتخاب همسر، خود را نشان می دهد. افرادی که(مخصوصا مردان) با ناپختگی و یا از سر هوای نفس، می بینند که فرد دلخواه آنها متاسفانه قبلا با یکی رابطه داشته، و با این حال بر ازدواج با او اصرار دارد، به احتمال زیاد، زیبایی ظاهری او را ملاک قرار داده و آسیبهای آینده را ــ که اغلب نیز دردسرساز می شود ــ فراموش کرده اند.
پی نوشتها
1ـــ بحارالانوار، ج75، ص 370
2ـــ کافی(ط-الاسلامیه) ج 5 ، ص 332
