تندرستی و داشتن زندگی سالم همواره مورد تاکید اسلام بوده و این اصل بر هیچ مسلمانی پوشیده نیست، در جامعه مدرن امروزی میلیونها نفر به ورزش اشتغال دارند و چندین برابر آن نیز به عنوان تماشاگر، طرفدار ورزش اند.
یک ورزشکار آگاه پیش از آن که بر سلامت جسم اهمیت دهد به سلامت روح ارزش قائل است چرا که بین سلامت تن و سلامت روح ارتباط تنگاتنگی وجود دارد، بدین جهت در اسلام تنها به ورزش جسمانی و پرورش اندام توجه نشده بلکه در کنار آن پرورش روح مورد تاکید است، حضرت امام خمینی (ره) به این دو اصل اساسی در دیدار با ورزشکاران تاکید نموده و می گویند: «ورزشکاران، به همان صورتی که ورزش جسمی دارند، ورزش روحی هم داشته باشند. از قدیم ورزشکاران ایران، به یاد خدا و علی (علیه السلام) بودهاند و این از برجستگیهای آنان بوده است»(۱).
اسلام ورزشکاری را می پسندد که متخلق به اخلاق حسنه باشد، با نفس امّاره خود به مبارزه بپردازد، از هوا و هوسهای شیطانی که انسان را در وادی گناه و معصیت می اندازد دوری کند، رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرمایند: نیرومند و قهرمان کسى نیست که در کُشتى، رقیب خود را بر زمین زند، بلکه نیرومند کسى است که در موقع خشم، مالک نفس خود باشد(۲).
اسلام ورزشکاری را می پسندد که دارای روحیه گذشت و بخشش باشد، زمانیکه در اوج قله پیروزی قرار گرفت بر رقیب خود سخت نگیرد و درصدد انتقام جویی نباشد.
اسلام ورزشکاری را می پسندد که از تکبّر بپرهیزد هر چند نیرومند و قدرتمند باشد، نباید به قدرت و مقامات بالایی که دارد مغرور شود و بر دیگران تکبّر ورزد.
اسلام ورزشکاری را می پسندد که تمام نیرو و قدرت خود را از خدا بداند چرا که در قرآن فرموده است: «…أَنَّ الْقُوَّهَ لِلَّهِ جَمیعاً…»(۳)؛ تمامِ قدرت و نیرو، ازآنِ خدا است.
اسلام ورزشکاری را می پسندد که رقیب خود را به عنوان یک رفیق ببیند و بداند که او نیز دارای توانایی ها و فضائل مشابهی هست و هیچگاه درصدد تخریب او نباشد و او را دشمن خویش مپندارد.
پی نوشتها:
۱. صحیفه امام، جلد ۱۸، صفحه ۱۵۱.
۲. بحارالانوار، جلد ۷۴، صفحه ۱۵۳.
۳. بقره، آیه ۱۶۵.
