وقتی انسانی پا به این دنیا می گذارد، دیگران (والدین و خویشاوندان) خندان شده و با روی باز از او استقبال می کنند. اما باید بدانیم این دنیا و خوشی های آن می گذرد و باید به فکر آخرت باشیم. آیا آنجا باز (مثل به دنیا آمدن) به استقبال ما می آیند؟ یا …
در این نوشتار به آیاتی در باره خوش آمدگویی (به نیکوکاران) و عدم خوش آمدگویی(به دوزخیان) خواهیم پرداخت.
اول: نیکوکاران؛ کسانی که اعمال خوب انجام دادند، ملائکه به استقبالشان می آیند و پا گذاشتن به بهشت را به آنها تبریک می گویند: «سَلامٌ عَلَیْکُمْ بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ؛ (و مى گویند) سلام و تحیت بر شما باد که صبر پیشه کردید، و بس نیک است سرانجام این سراى.»[۱] البته رسیدن به این مهم به این راحتی به دست نمی آید و چه بسا انسان برای رسیدن به آن، باید نیشخندهای اطرافیان را تحمل کند. چنان که در سوره صافات، آیاتی به این مضمون آمده که دوستان بهشتی کنار هم جمع شده و برای هم گل می گویند و گل می شنوند؛ در این میان یکی از آنها می گوید که من در دنیا رفیقی(همکار، همکلاس و مانند آن) داشتم که به من نیشخند می زد و می گفت: «آیا تو (وعده هاى بهشت و قیامت را) باور مى کنى؟»[۲]
دوم: بدکاران؛ هنگامی که خلاف کاران جزء، به جهنم می روند، خلاف کاران کلان(که رییس آنها بوده اند) آنها را سرزنش کرده( چون آبرویشان بیشتر می رود) و می گویند؛ خوش نیامدید: «هَذَا فَوْجٌ مُّقْتَحِمٌ مَّعَکُمْ لَا مَرْحَبَا بهِمْ إِنهَّمْ صَالُواْ النَّارِ؛ (به آنان گفته مى شود:) این گروهى است که همراه شما وارد دوزخ مى شوند (اینها همان سران گمراهیند)؛ خوشامد بر آنها مباد، همگى در آتش خواهند سوخت!»[۳]
البته متقابلا خلاف کاران زیردست به آنها می گویند؛ شما هم خوش نیامدید(وضعیت شما از ما بدتر است). «قالُوا بَلْ أَنْتُمْ لا مَرْحَباً بِکُمْ أَنْتُمْ قَدَّمْتُمُوهُ لَنا فَبِئْسَ الْقَرارُ؛ [تابعین به رؤسایشان] گویند: «بلکه شما را خوش آمدى نباشد، شما بودید که آن [عذاب] را براى ما از پیش فراهم ساختید، پس چه بد قرارگاهى است.»[۴]
ما از کدام دسته ایم؟
پی نوشت
۱ــ رعد/۲۴
۲ــ صافات/۵۲
۳ــ ص/۵۹
۴ـ همان/۶۰
