«یا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْواجِكَ وَ بَناتِكَ وَ نِساءِ الْمُؤْمِنِينَ يُدْنِينَ عَلَيْهِنَّ مِنْ جَلَابِيبِهِنَّ ذلِكَ أَدْنى أَنْ يُعْرَفْنَ فَلا يُؤْذَيْنَ وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً» ( احزاب/۵۹)
اى پيامبر، به زنان و دخترانت و به زنان مؤمنان بگو: «پوششهاى خود را بر خود فروتر گيرند. اين براى آنكه شناخته شوند و مورد آزار قرار نگيرند [به احتياط] نزديكتر است، و خدا آمرزنده مهربان است.
«جلابيب» جمع «جلباب»، به معناى مقنعه‌اى است كه سر و گردن را بپوشاند، و يا پارچه بلندى كه تمام بدن و سر و گردن را مى‌پوشاند.
نوعى روسرى مورد استفاده‌ى زنان آن زمان بوده، ولی زنان در پوشاندن خود از نامحرم دقت نمى‌كرده‌اند. لذا سفارش اين آيه، نزديك كردن جِلباب به خود است، نه اصل جلباب كه امرى مرسوم بوده است.
اين آيه كه فرمان حجاب مى‌دهد، با تهديد مطرح نشده، بلكه فلسفه‌ى حجاب را چنين تبيین مى‌كند: «زنان و دختران، اگر بخواهند از متلك‌ها، تهمت‌ها، تهاجم‌ها و تهديدهاى افراد آلوده و هرزه در امان باشند بايد خود را بپوشانند.»
طبق آیه، در امر به معروف، اول از خودى‌ها شروع كنيم سپس ديگران. و همچنین دلیل امر به معروف را بیان کنید.
پوشيدن لباسى كه معرف شخصيت زن براى تأمين عفت و آبرو باشد، لازم است. با انتخاب لباس مناسب بهانه به دست بيماردلان و مزاحمان عفت عمومى ندهيد. (در آيات قبل هشدار به اذيت كنندگان بود، در اين آيه تكليف اذيت شوندگان را مطرح مى‌كند.)
طبق آیه، رفت و آمد زنان در خارج از منزل، با حفظ عفت عمومى مانعى ندارد. و حتی زنان با حجاب بايد با حضور خود در صحنه جامعه، جو عمومىِ عفاف و پاكدامنى را حفظ كنند و فرصت سوء استفاده را از هوسبازان بگيرند. بنابراین اگر ظاهر جامعه از افراد مومن خالی شود، افراد بی ایمان سوء استفاده می کنند.
نوع لباس مردم در جامعه، مى‌تواند معرف شخصيت، مكتب و هدف آنها باشد.
بد حجابى‌هاى گذشته قابل عفو است. «غَفُوراً رَحِيماً» بنابراین اگر فرد بی حجاب توبه کند خداوند گناهانش را می بخشد.
