همه می‌دانیم که از نظر فقهای شیعه «امام جماعت باید عادل باشد» و به افراد فاسق که حرمت الهی را نقض می‌کنند و در کارنامه خود رفتارهای نامشروع دارند نمی توان اقتدا نمود. این صفت به سادگی قابل اثبات است زیرا اندک برخوردی با افراد و حشر و نشر با آنان نشان می‌دهد که آیا اهل تقوا و عدالت هستند یا نه؟ البته از نظر بسیاری از فقها نیز «صلاح ظاهر» فرد در عدالت او کفایت می کند یعنی همین که ما از او فسق آشکاری ندیده‌ایم کافی است تا بتوان به او اقتدا نمود. اما بشنوید از ابن‌تیمیه که این‌گونه تهمت می‌زند: «شیعیان به هیچ‌کس حتی به سایر شیعیان اقتدا نمی‌کنند و تنها اقتدا به امام معصوم را جایز می‌دانند!!»[1] به‌راحتی می‌توان در کتب فقهی شیعیان جستجو کرد و مشاهده نمود که چنین فتوای مضحکی از هیچ عالم شیعه‌ای صادر نشده است.
[1] ابن تیمیه ،منهاج السنۀ ، ج ۵ ، ص ۱۷۵
